Afscheid nemen bestaat niet...

Afscheid nemen bestaat niet…

… Of het zou in ieder geval niet moeten bestaan. Gisteren was dan het echte moment daar… We hebben afscheid genomen van Tansen, het ziekenhuis, de nepalese mensen en de bideshies. Maar eerst zal ik even vertellen over de afgelopen weken.

Nadat we thuis gekomen waren van Pokhara hadden we ons huisje beneden (waar we al die maanden gewoond hadden) opgeruimd en zijn we in dr. Ansie’s huis getrokken, waar we genoten hebben van alle luxe; zoals een warme douche, een lekkere bank, de mogelijkheid om te koken. J

In de afgelopen weken hebben we hard gewerkt aan ons onderzoek. In de weken dat we op de ward liepen, hadden we enquêtes uitgedeeld onder artsen en verpleegkundigen om meer te weten te komen over de verpleegkundige rapportages (Daar ontbreekt namelijk nog het één en ander aan ;)). Nu hadden we al grotendeels de enquêtes uitgewerkt, maar moesten we de rest van de resultaten nog verwerken en een conclusie en aanbeveling schrijven. Het was echt hilarisch toen we weer die antwoorden uit de enquêtes lazen. Wat we dus al vermoedden, was dat de verpleegkundigen hier echt geen verbanden kunnen leggen en maar gewoon handelen zoals ze het ooit geleerd hebben en het dus al jaren doen. Ze denken dus ook niet echt na over waarom ze bepaalde keuzes maken of bepaalde handelingen doen, want dat hebben ze nooit geleerd. Ze volgen de opdracht van de arts en that’s it.
Dus uit de vragen die we stelden in de enquêtes kwamen ook de gekste antwoorden. Wanneer we vroegen om een link tussen een ziektebeeld en de uitkomsten van de controles (Bloeddruk, respiratie, temperatuur, saturatie ed…), kregen we antwoorden over dat ze dit dagelijks doen, of dat ze dit doen omdat de arts dit zegt o.i.d of alleen ‘no’. Dus we hebben hartelijk gelachen om alle rare, grappige en maffe antwoorden. Nadat ons verslag eindelijk af was, hebben we afgelopen woensdag ons plan gepresenteerd voor de verpleegkundigen.

We begonnen met een paar stellingen over de verpleegkundige rapportage. We hadden ze twee kleuren kaartjes gegeven (rood en groen), zodat ze konden reageren met voor en tegen. Wat we van te voren al bedacht hadden, was dat als één iemand rood omhoog zou steken, ze allemaal rood zouden doen en bij groen precies hetzelfde, omdat ze nooit zelfstandig maar gezamenlijk een beslissing nemen… En zie daar… allemaal rode en allemaal groene kaartjes als antwoord op onze stellingen. Super grappig. Of ze het echt allemaal begrepen hebben in het Engels, is de vraag; maar goed, wij hebben ons plan gepresenteerd J

Verder zijn we afgelopen week meer weg dan thuis geweest. Afgelopen zondag waren we bij Paul en Jessica op de koffie en hebben we heerlijk gebabbeld over de Nepalese cultuur, hun geloof en relatie met God, het werk in het ziekenhuis. En toen begon het afscheid nemen; met tranen en al…
Zo hebben we dinsdag bij Les en Debbie gegeten en zijn we verslaafd geraakt aan presidenten en dutch bliss (soort ligretto). Woensdag waren we ’s middags bij Ana en Steve, speelden we onze laatste pot salo, aten we ’s avonds bij Jackie en hadden we een bijbelstudie bij Rebecca.

Donderdag hebben we ons van de wat meer sportieve kant laten zien. Na heel wat afwegen of mijn conditie het wel zou houden, heb ik uiteindelijk besloten om mee te gaan naar Ranighat, een kasteel een aantal valleien verder op. Van te voren hadden we al het één en ander gehoord over een pittige tocht van 4 uur dalen heen en 5 klimmen terug…
’s Morgens vertrokken we om 7 uur vanaf de hospital-compound. Bepakt en bezakt, in onze wandeloutfits met onze route beschrijving. En dat ging ongeveer zo; bij de dikke boom links, dan ongeveer 20 minuten rechtdoor lopen langs de rivier, als je ergens een pad ziet lopen aan de overkant van de rivier moet je dat volgen voor ongeveer 45 minuten, bij de opvallende boom en drie huizen naar links… En zowaar hebben we het allemaal in één keer gevonden. De heenweg kwamen we vooral langs rijstvelden en door dorpjes. De terugweg liepen we door een geweldig mooi stuk bos met veel watervallen, prachtige natuur, lianen, langs kleine dorpjes ed. Echt super mooi. Het wandelen in de natuur was prachtig, zeker met de gedachte in m’n achterhoofd dat ik over een week gewoon weer tegen een saai, plat stuk Nederland aan moet kijken ;)

Vrijdag hebben we alle klussen gedaan die we elke keer uitgesteld hadden, waar echt nog van moest komen. Zo hebben Annemieke en Ellen samen de journalist uitgehangen om een filmpje van het ziekenhuis en omgeving te maken als herinnering en beeld voor de mensen thuis. Tegelijker tijd hebben Marina en ik cakes gebakken voor ons afscheid van zaterdag.
Verder hebben we onze koffers ingepakt; en zijn we een stuk lichter dan op de heenweg! Perfect dus allemaal.

Gisteren hebben we afscheid genomen van de geweldige groep bideshies. Toffe mensen die ons 4 maanden lang gezelschap gehouden hebben, adviezen gegeven hebben, meegenomen hebben naar allerlei activiteiten, die open stonden voor een praatje of goed gesprek, ons leerden over de cultuur… We hadden voor hen een lied gezongen, voor hen gebeden en dat deden zij ook voor ons. Het is goed te weten dat we één groot ding gemeen hebben, namelijk dat we allemaal christen zijn en dat God dezelfde God is in Nepal, als hij is in Nederland en waar ook ter wereld. Dus ook al zien wij elkaar voorlopig niet, God laat wie dan ook niet in de steek. Echt een bijzondere troost en goed om ook op die manier afscheid te nemen.

Momenteel zitten we in een perfect guesthouse in Kathmandu. Na een lange busreis met een prachtig uitzicht op de wit besneeuwde Himalaya’s, kwamen we vanmiddag aan op het buspark. Na uitgelegd te hebben waar we moesten zijn, moesten we met 2 taxi’s naar het guesthouse worden vervoerd, omdat we zooooveeeeel bagage hebben ;) Van de week hopen we nog wat bezienswaardigheden hier te zien en mensen te ontmoeten zoals Reiny en Rianne uit Nederland, Shakuntala (de directrice van de nursing school) en Josh en Manju. Manju, onze supervisor heeft vandaag een nieuwe hartklep gekregen. Tot nu toe is alles goed gegaan. Willen jullie voor haar bidden, dat ze goed mag opknappen en zich mag voorbereiden op een leven, samen met Josh in de USA? (zij hebben trouwplannen, wat niet altijd even makkelijk is als je uit twee verschillende culturen komt).

En ja, met mij gaat het goed. Ik geniet van de mooie dingen die ik hier nog heb; nog even genieten van de laatste dagen hier, nog even cultuur snuiven en genieten van de gezelligheid met die meiden. Maar nu ik hier in Kathmandu ben, besef ik steeds meer dat ik hier bijna wegga, wat ook wel weer goed is. Ik zou nog graag weken en maanden hier blijven, maar het wordt wel steeds leuker om m’n familie en vrienden weer te zien en hen enthousiast te maken over Nepal :)

Liefs, Joline