Kerstvakantie in Nepal
Door: Joline
Blijf op de hoogte en volg Joline
04 Januari 2014 | Nepal, Tānsen
Lieve allemaal,
Weer even tijd voor een update over het leven hier. Ondertussen is hier onze laatste maand in Tansen aangebroken. Echt heel gek dat we over ongeveer een maand weer thuis zijn en dat dan het drukke leven weer begint. Eerlijk gezegd heb ik daar totaal geen zin in en bevalt het me hier wel. Het is heerlijk om elke dag te bedenken wat je eens zult gaan doen, een dag van te voren een uitnodiging te krijgen voor een feestje en je gewoon kunt doen waar je zin in hebt terwijl het in Nederland altijd zo gepland is, dat je je maanden van te voren moet opgeven voor bijeenkomsten enz. Maar goed, het duurt nog een hele maand voor ik daar aan moet wennen.
Twee weken geleden kwamen Ellens vader en zusje hier. Superleuk dat ze de moeite namen om ons (en vooral Ellen natuurlijk) op kwamen zoeken en veel Nederlandse dingen meenamen. Zo kunnen we nog steeds genieten van een broodje hagelslag. En ook zij brachten chocolade letters mee. Volgens mij heb ik er nog nooit zoveel gehad als nu in Nepal.
Die zaterdag dat zij er waren, was ik jarig. Eerlijk gezegd had ik weinig zin het te vieren, wat als je er over na denkt, waar slaat het op om te vieren dat je een jaar ouder wordt. ;) Maar de meiden hebben supergoed hun best gedaan, want eigenlijk voelde ik me echt wel jarig. Annemiek had me verboden om die dag ook maar iets te doen: dus er werd ontbijt geregeld, kreeg ik kadootjes, m’n kamer werd versierd en werd er gezongen. En veel mensen in Nederland hebben aan me gedacht! Enorm leuk!
Die dag was er ook de kerstdienst in de kerk: Nou, en dat duurde toch lang. Waar normaal de Nepalese kerkdienst 2 uur duurt: 1 uur zingen en 1 uur preek, duurde het nu wel bijna 4 uur. Er werd gezongen, gedanst, gebeden, gepreekt…
Aangezien wij van de preek niet zoveel verstonden en aan de intonatie moeten horen wanneer de dominee ongeveer amen zal zeggen, hadden wij in onze gedachten al wel 10x amen gezegd en gedacht dat het nu wel afgelopen moest zijn. Ook had ik alle zithoudingen al wel geprobeerd en leek het of de vloer met het kwartier harder werd. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat een kerkdienst EINDELIJK afgelopen was.
’s Avonds hadden we met alle internationale mensen kerst gevierd. Nadat we met elkaar kerstliederen gezongen hadden en een kerstoverdenking gehouden hadden, hadden onze didi’s van het guesthouse een heerlijk kerstbuffet klaargemaakt. Deze vrouwen zijn echt goud waard! Ze staan altijd voor je klaar, hebben altijd een gezellig Nepalees kletspraatje, vinden het leuk als je zelf wat bakt én ze wat laat proeven, ze koken heerlijk eten…
Rond de kerstdagen zijn er zoveel mensen die aan ons gedacht hebben. Op kerstavond hebben we eerst bij Sabin gegeten. Zij is Nepalees en het hoofd van het laboratorium. Ze had Dhal Bhat voor ons gekookt, het echte Nepalese gerecht, wat de Nepalezen 2 keer per dag eten: ’s morgens rond een uur of 10 en ’s avonds om ongeveer 8 uur. Het bestaat uit een hoop rijst, een beetje groente (erg pittig gekruid, met chili en vaak aardappel, bloemkool, boontjes ed), spinazie en een bakje met linzen die je over de rijst doet. Officieel moet je het met je handen eten: je maakt in het midden van je bord een klein hoopje waar je alles mengt. Het is absoluut verboden alles in één keer te mengen maar dat doe je met kleine beetjes ;) En dan gooi je het eten met een beetje geluk goed in je mond. Nou, dat laatste ga ik nooit proberen omdat nu al weet dat ik dan niet netjes kan eten; dus ik vraag altijd om een lepel ;). Gelukkig had Sabin er rekening mee gehouden dat wij Nederlanders zijn en niet zo goed tegen het piero-piero (pittig) kunnen dus het was goed te eten
’s Avonds waren we bij Rachel, de hospital director, uitgenodigd om kerstliederen te komen zingen. Dit gaf echt een kerstgevoel. Rachels vader komt elk jaar voor een paar maanden om weg te vluchten van de koude maanden in Engeland. Bedenk even dat deze man de negentig ruim gepasseerd heeft, loopt als een kievit, stokdoof is en humor heeft voor tien. Echt een geweldige man. Hij heeft altijd leuke verhalen te vertellen, neemt gerust de tijd om een praatje te maken zoals vele oude mensen... Goed voor mijn geduld.
Op 1e kerstdag gingen we s morgens bij Ana en Steve op ontbijt. Steve had heerlijke pannenkoeken gebakken. Ana gaf toe dat ze het als haar taak zag om zich als moeder over ons te ontfermen en ons een goed kerstontbijt voor te zetten. Nou, dat heeft ze goed serieus genomen: het was heerlijk! Echt geweldig dat zoveel mensen aan je denken en je met elkaar de geboorte van Jezus kunt herdenken!
De kerkdienst op kerst begon officieel om 11 uur, maar omdat we geen zin hadden in wéér een lange kerkdienst besloten we om om half 1 eens een kijkje te gaan nemen. Dit was een slim besluit omdat we er toen nog wel anderhalf uur gezeten hadden.
Wat wel grappig was, was dat ik halverwege de kerkdienst zo vreselijk nodig naar de wc moest. Kom ik bij de wc, zie ik vier deuren met op elke deur een groot wit blad met allemaal Nepalees gekrabbel.. Tja, wat is dan de vrouwen toilet?? Nadat ik een beetje heb zitten staren om die letters, en eigenlijk van te voren al wel wist dat ik het niet kon lezen, ben ik uiteindelijk maar op een groepje meiden gestapt en gevraagd naar welke wc ik kon gaan.. Met een hoop gegiegel konden ze me na wat uitleggen toch wel vertellen welke deur ik in mocht gaan.. Zucht – schaam…
Afgelopen weekend hebben we afscheid genomen op de afdelingen waar we 10 weken stage hebben gelopen. Jammerjammer! Ik heb echt genoten op de kinderafdeling. Het was heerlijk om kinderen blij te maken met een praatje, gekke bekken, ballonnen, stickers… Helaas, aan alles komt een eind.
Maar nog even een paar opvallende dingen van afgelopen weekend. Allereerst kwamen we zondag bij een 12 jarig meisje die meer dood dan leven in bed lag, niet meer kon zitten, depressief uit haar ogen keek en bekend was met epileptie. Dit speelde al maanden. Uiteindelijk besloot Ansie om alle medicatie stop te zetten en dit één dag aan te kijken en haar goed te observeren. De volgende ochtend kwamen we weer bij haar terug. Nou, we wisten niet wat we zagen. Ze zat in bed, met een big smile, kletste honderd uit… Ze staat nu onder strenge controle, maar het is zo bijzonder om te zien hoe blij en gelukkig ze nu is. Zij en ik hebben heel gek gedaan. Na een uur stickers plakken zaten ze werkelijk overal: mn gezicht, mn handen, mn uniform, mn schoenen… J Danku Mam, voor het opsturen want het is een groot succes!
Of een ander 13 jarig meisje. Zij was maandag gekomen nadat ze hier voor ruim 300 km gereisd. Eerst met het vliegtuig en toen met de auto. Ze was nl. geboren met een lichamelijke beperking. Haar ouders wilden niet voor haar zorgen dus een oudere vrouw uit haar dorp nam de zorg voor haar op zich. Viavia was bekend dat er in ons ziekenhuis een fonds was om haar naar Kathmandu te sturen voor revalidatie. Een lief, klein oud omaatje, die nog nooit uit haar geboortedorp geweest was, was zo lief voor haar. Zij zat achter haar als het meisje wilde zitten zodat ze niet om zou vallen, ze hielp haar met alles. Zo ontroerend!
Oud-nieuw hebben we met heuse oliebollen gevierd. Met de geweldige dr. Oetker pakken zijn ze goed gelukt! Dus we komen hier niets te kort! Een geweldige ervaring om oud-nieuw eens te vieren zonder hard geknal, al is het wel een beetje saai ;)
Dit was het weer even voor nu. Morgen begint mijn laatste stageweek op de interne afdeling, waar ik een weekje ga meekijken en hopelijk wat cardio-patienten spotten om zo te vergelijken met mijn afgelopen stage in Nederland.
Ik word zo verwend met reacties en post! Ben echt verwonderd over hoeveel mensen aan me denken en meeleven! Dankjulliewel!
Liefs, Joline
Weer even tijd voor een update over het leven hier. Ondertussen is hier onze laatste maand in Tansen aangebroken. Echt heel gek dat we over ongeveer een maand weer thuis zijn en dat dan het drukke leven weer begint. Eerlijk gezegd heb ik daar totaal geen zin in en bevalt het me hier wel. Het is heerlijk om elke dag te bedenken wat je eens zult gaan doen, een dag van te voren een uitnodiging te krijgen voor een feestje en je gewoon kunt doen waar je zin in hebt terwijl het in Nederland altijd zo gepland is, dat je je maanden van te voren moet opgeven voor bijeenkomsten enz. Maar goed, het duurt nog een hele maand voor ik daar aan moet wennen.
Twee weken geleden kwamen Ellens vader en zusje hier. Superleuk dat ze de moeite namen om ons (en vooral Ellen natuurlijk) op kwamen zoeken en veel Nederlandse dingen meenamen. Zo kunnen we nog steeds genieten van een broodje hagelslag. En ook zij brachten chocolade letters mee. Volgens mij heb ik er nog nooit zoveel gehad als nu in Nepal.
Die zaterdag dat zij er waren, was ik jarig. Eerlijk gezegd had ik weinig zin het te vieren, wat als je er over na denkt, waar slaat het op om te vieren dat je een jaar ouder wordt. ;) Maar de meiden hebben supergoed hun best gedaan, want eigenlijk voelde ik me echt wel jarig. Annemiek had me verboden om die dag ook maar iets te doen: dus er werd ontbijt geregeld, kreeg ik kadootjes, m’n kamer werd versierd en werd er gezongen. En veel mensen in Nederland hebben aan me gedacht! Enorm leuk!
Die dag was er ook de kerstdienst in de kerk: Nou, en dat duurde toch lang. Waar normaal de Nepalese kerkdienst 2 uur duurt: 1 uur zingen en 1 uur preek, duurde het nu wel bijna 4 uur. Er werd gezongen, gedanst, gebeden, gepreekt…
Aangezien wij van de preek niet zoveel verstonden en aan de intonatie moeten horen wanneer de dominee ongeveer amen zal zeggen, hadden wij in onze gedachten al wel 10x amen gezegd en gedacht dat het nu wel afgelopen moest zijn. Ook had ik alle zithoudingen al wel geprobeerd en leek het of de vloer met het kwartier harder werd. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat een kerkdienst EINDELIJK afgelopen was.
’s Avonds hadden we met alle internationale mensen kerst gevierd. Nadat we met elkaar kerstliederen gezongen hadden en een kerstoverdenking gehouden hadden, hadden onze didi’s van het guesthouse een heerlijk kerstbuffet klaargemaakt. Deze vrouwen zijn echt goud waard! Ze staan altijd voor je klaar, hebben altijd een gezellig Nepalees kletspraatje, vinden het leuk als je zelf wat bakt én ze wat laat proeven, ze koken heerlijk eten…
Rond de kerstdagen zijn er zoveel mensen die aan ons gedacht hebben. Op kerstavond hebben we eerst bij Sabin gegeten. Zij is Nepalees en het hoofd van het laboratorium. Ze had Dhal Bhat voor ons gekookt, het echte Nepalese gerecht, wat de Nepalezen 2 keer per dag eten: ’s morgens rond een uur of 10 en ’s avonds om ongeveer 8 uur. Het bestaat uit een hoop rijst, een beetje groente (erg pittig gekruid, met chili en vaak aardappel, bloemkool, boontjes ed), spinazie en een bakje met linzen die je over de rijst doet. Officieel moet je het met je handen eten: je maakt in het midden van je bord een klein hoopje waar je alles mengt. Het is absoluut verboden alles in één keer te mengen maar dat doe je met kleine beetjes ;) En dan gooi je het eten met een beetje geluk goed in je mond. Nou, dat laatste ga ik nooit proberen omdat nu al weet dat ik dan niet netjes kan eten; dus ik vraag altijd om een lepel ;). Gelukkig had Sabin er rekening mee gehouden dat wij Nederlanders zijn en niet zo goed tegen het piero-piero (pittig) kunnen dus het was goed te eten
’s Avonds waren we bij Rachel, de hospital director, uitgenodigd om kerstliederen te komen zingen. Dit gaf echt een kerstgevoel. Rachels vader komt elk jaar voor een paar maanden om weg te vluchten van de koude maanden in Engeland. Bedenk even dat deze man de negentig ruim gepasseerd heeft, loopt als een kievit, stokdoof is en humor heeft voor tien. Echt een geweldige man. Hij heeft altijd leuke verhalen te vertellen, neemt gerust de tijd om een praatje te maken zoals vele oude mensen... Goed voor mijn geduld.
Op 1e kerstdag gingen we s morgens bij Ana en Steve op ontbijt. Steve had heerlijke pannenkoeken gebakken. Ana gaf toe dat ze het als haar taak zag om zich als moeder over ons te ontfermen en ons een goed kerstontbijt voor te zetten. Nou, dat heeft ze goed serieus genomen: het was heerlijk! Echt geweldig dat zoveel mensen aan je denken en je met elkaar de geboorte van Jezus kunt herdenken!
De kerkdienst op kerst begon officieel om 11 uur, maar omdat we geen zin hadden in wéér een lange kerkdienst besloten we om om half 1 eens een kijkje te gaan nemen. Dit was een slim besluit omdat we er toen nog wel anderhalf uur gezeten hadden.
Wat wel grappig was, was dat ik halverwege de kerkdienst zo vreselijk nodig naar de wc moest. Kom ik bij de wc, zie ik vier deuren met op elke deur een groot wit blad met allemaal Nepalees gekrabbel.. Tja, wat is dan de vrouwen toilet?? Nadat ik een beetje heb zitten staren om die letters, en eigenlijk van te voren al wel wist dat ik het niet kon lezen, ben ik uiteindelijk maar op een groepje meiden gestapt en gevraagd naar welke wc ik kon gaan.. Met een hoop gegiegel konden ze me na wat uitleggen toch wel vertellen welke deur ik in mocht gaan.. Zucht – schaam…
Afgelopen weekend hebben we afscheid genomen op de afdelingen waar we 10 weken stage hebben gelopen. Jammerjammer! Ik heb echt genoten op de kinderafdeling. Het was heerlijk om kinderen blij te maken met een praatje, gekke bekken, ballonnen, stickers… Helaas, aan alles komt een eind.
Maar nog even een paar opvallende dingen van afgelopen weekend. Allereerst kwamen we zondag bij een 12 jarig meisje die meer dood dan leven in bed lag, niet meer kon zitten, depressief uit haar ogen keek en bekend was met epileptie. Dit speelde al maanden. Uiteindelijk besloot Ansie om alle medicatie stop te zetten en dit één dag aan te kijken en haar goed te observeren. De volgende ochtend kwamen we weer bij haar terug. Nou, we wisten niet wat we zagen. Ze zat in bed, met een big smile, kletste honderd uit… Ze staat nu onder strenge controle, maar het is zo bijzonder om te zien hoe blij en gelukkig ze nu is. Zij en ik hebben heel gek gedaan. Na een uur stickers plakken zaten ze werkelijk overal: mn gezicht, mn handen, mn uniform, mn schoenen… J Danku Mam, voor het opsturen want het is een groot succes!
Of een ander 13 jarig meisje. Zij was maandag gekomen nadat ze hier voor ruim 300 km gereisd. Eerst met het vliegtuig en toen met de auto. Ze was nl. geboren met een lichamelijke beperking. Haar ouders wilden niet voor haar zorgen dus een oudere vrouw uit haar dorp nam de zorg voor haar op zich. Viavia was bekend dat er in ons ziekenhuis een fonds was om haar naar Kathmandu te sturen voor revalidatie. Een lief, klein oud omaatje, die nog nooit uit haar geboortedorp geweest was, was zo lief voor haar. Zij zat achter haar als het meisje wilde zitten zodat ze niet om zou vallen, ze hielp haar met alles. Zo ontroerend!
Oud-nieuw hebben we met heuse oliebollen gevierd. Met de geweldige dr. Oetker pakken zijn ze goed gelukt! Dus we komen hier niets te kort! Een geweldige ervaring om oud-nieuw eens te vieren zonder hard geknal, al is het wel een beetje saai ;)
Dit was het weer even voor nu. Morgen begint mijn laatste stageweek op de interne afdeling, waar ik een weekje ga meekijken en hopelijk wat cardio-patienten spotten om zo te vergelijken met mijn afgelopen stage in Nederland.
Ik word zo verwend met reacties en post! Ben echt verwonderd over hoeveel mensen aan me denken en meeleven! Dankjulliewel!
Liefs, Joline
-
04 Januari 2014 - 13:06
Elise Schokker:
Geniet van die laatste maand daar, Joline.. nu kan het nog ;-) -
04 Januari 2014 - 14:04
Geraldine De Korte:
Ha zus,
Als ik dit lees, wordt ik wel een beetje jaloers. Je maakt zoveel gave dingen mee!
Oma heeft nog een hele voorraad oliebollen voor je in de vriezer, dus als je thuis komt... :)
Geniet nog van de laatste weekjes!
Liefs, je zusje -
04 Januari 2014 - 17:10
Oma Ebbers:
Lieve Joline,
Ver weg en toch dichtbij. Zo kunnen wij genieten van onze kleinkinderen. Joline, geniet nog van de korte tijd dat je daar bent, aftellen gaat snel. Ook wel weer goed om op een andere afdeling te werken.
Liefs, je Oma -
04 Januari 2014 - 20:14
Hannah De Korte:
ha joline
ik snap dat je nog een maant wil blijfen
alleen ik mis jou dus kom je snel weer trug
groetjes je zusje hannah -
05 Januari 2014 - 19:59
Mieke Van Dis:
Mooi dat je je stage bijna hebt afgerond en dat jullie het goed hebben met al die verschillende mensen uit allerlei culturen op de compound...en zelfs oliebollen hebben gebakken ! Veel plezier nog in jullie laatste maand. Nog bedankt voor de gezellige kaart. Was een echte verrassing . Groetjes, Mieke -
06 Januari 2014 - 15:48
Jolien:
Hee Jo,
Leuk om weer een update te lezen. Geniet nog even van de laatste maand, voor je het weet ben je weer terug in het drukke, gestructureerd, over-Hollandse leven... ;)
-
10 Januari 2014 - 21:05
Brouwers:
Ha Joline!
Wat super om je verhalen weer te lezen. Zo te horen vermaak je je enorm daar!
t Is dat we hier andere verplichtingen hebben, maar k zou zou op t vliegtuig stappen.... haha!
Nou succes nog ff met je laatste stage, en geniet er nog eventjes van!
Lieve groetjes uit n koud, winderig Woudenberg,
Gert-jan, Jolinda & kids -
14 Januari 2014 - 08:26
Monique Frionnet:
Vanmorgen weer eens even wat van je verhalen gelezen.
Wat maak je toch veel mee. Het is een bijzonder land
en wat een bijzondere ervaring. Geniet nog van alles
wat het je brengt en reis daarna veilig terug!
Heel veel geluk, wijsheid en... Namasté!
Monique -
14 Januari 2014 - 11:59
Mijnske:
Hoi!
Ik kreeg laatst een mail van pastor Sete Lama dat er weer 'some lady from Holand' in Tansen te vinden zijn! Leuk!
Zo te lezen hebben jullie ook een mooie en intensieve tijd!
Geniet ervan nog even,
Groetjes, Mijnske Boonzaaijer
-
14 Januari 2014 - 14:54
Ome Henk En Tante Gerrien:
Hoi,
We denken vaak aan je en nu zeker nu ome David zo plotseling overleden is. 't Zal moeilijk voor je zijn om daar niets van mee te maken. Misschien kun je de dienst wel via internet volgen?
We hopen je weer snel te zien!
Lieve groet van ons + poes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
