Mijn eerste week en eerste werkdag in Tansen
Blijf op de hoogte en volg Joline
21 Oktober 2013 | Nepal, Tānsen
Lieve allemaal,
Ondertussen ben ik al weer een paar dagen in Tansen, mijn woonplaats voor de komende 4 maanden. Na ruim 2 dagen in Kathmandu te zijn geweest, zijn we afgelopen donderdag met de bus naar Tansen gekomen. De dag begon best wel spannend. We moesten om 6 uur klaar staan voor de bus die ons naar Tansen zou brengen. Om kwart voor 6 verlieten wij ons guesthouse en wilden via de gate het terrein verlaten. Toen we daar kwamen, was deze op slot en bleek dat de sleutel hiervan binnen lag en de deur hadden we achter ons dicht getrokken.. Tja, daar sta je dan met 4 zware koffers en onze handbagage.. Er werd snel beslist dat Ellen en Marina aan de andere kant zouden staan en Annemieke en ik de koffers over het hek zouden tillen en aan het aangeven.. We maakten zoveel herrie dat na 2 koffers onze buurvrouw naar buiten kwam en in half engels probeerde duidelijk te maken dat we toch echt een sleutel nodig hadden. Gelukkig deed zij het hek voor ons open zodat we op tijd voor de bus konden zijn.
De reis naar Tansen was echt prachtig. Langzaam veranderde het landschap van beboste, groene heuvels naar ruigere hoge bergen. We gingen over slinger wegen, steile paden, langs diepe afgronden.. Af en toe deed ik mijn ogen dicht, maar we zijn veilig aangekomen.
Bij het ziekenhuis werden we opgewacht door Manju, die ons sinds die tijd wegwijs gemaakt heeft in en rondom het ziekenhuis.
Het leuke van TMH (Tansen Mission Hospital) is dat er meer internationale mensen zijn die je ’s ochtends en ’s avonds ontmoet wanneer je in het Guesthouse gaat eten. Vooral de eerste dagen was het heerlijk om even blanke gezichten te zien en in gemakkelijk Engels te vertellen wat me meemaken of om raad te vragen.
’s Avonds begon gelijk het avontuur. Er was al dagen geen elektriciteit vanwege de cycloon die afgelopen week in India voor veel schade heeft gezorgd, maar ook Nepal van veel regen voorzag. De hevige regenval had veel elektriciteitsdraden gesloopt.. Wel logisch als je op straat kijkt hoe al die draden her en der hangen, flink in de knoop, half los…
Wat we even vergeten waren, was dat er hier ook prachtige grote spinnen leven en vooral ’s avonds graag binnen komen. We hebben wat afgegild, geprobeerd met onze slippers om die beesten te doden… Toen ik ’s avonds naar de toilet wilde (jaja, we hebben een gewone, Hollandse wc), werd ik verrast met een sprinkhaan van zeker 7 cm in de wc-pot. Weer een flink gegil..
De volgende ochtend werden we gevraagd wat er toch gebeurde donderdagavond. Van Manju kregen we te horen dat men op de campus dacht dat we probeerden de goden te gemoed te komen…
Vrijdag hebben we een rondleiding gekregen in het ziekenhuis en hebben we de verschillende afdelingen gezien die TMH heeft. ’s Middags heeft Manju ons meegenomen naar de bazaar, waar we onze eerste Nepali-outfits hebben aangeschaft.
In Nepal wordt op zaterdag de kerk-dag gehouden. S morgens hebben we 3 uur in de Nepali-kerk gezeten waar we eerst een uur gezongen hebben, daarna een uur een preek en daarna nog een uur avondmaal. Echt heel bijzonder om in een totaal andere cultuur samen te zingen tot Gods eer en uit Zijn woord te mogen horen.
S middags hadden we in het Guesthouse een Engelse dienst met alle internationale mensen.
Zondag hebben we het LMC (Lumbini Medical College) bezocht waar Ellen en Marina gaan werken. In vergelijking met TMH een totaal ander ziekenhuis: Groot, moderner… Super leuk om te zien waar zij gaan werken.
Maandag was mijn eerste stagedag. Mijn eerste periode zal ik op de kinderafdeling gaan werken.
Op deze afdeling liggen alle soorten kinderen, van peuters tot tieners, maar ook de neonaten en pasgeboren baby’s horen hier thuis.
Om 6 uur eruit om zo om 7 uur op de afdeling te staan. Gelukkig was Manju er om mijn collega’s in het Nepali te vertellen wat de bedoeling was, want van dat geratel kan ik echt niets wijs worden..
De tip die we van Elise, Fransien en Jonathan gekregen hadden, was om gewoon maar iemand de hele dag te volgen. Nu deed ik het gelijk maar bij de Head-nurse zodat ik de hele doktersvisite mee kon maken en wat vaker Engels kon horen in plaats van het Nepali. Gelukkig waren vooral ook blanke mensen de supervisors van de artsen, zodat ik hen af en toe even wat meer kon vragen en wat wijzer kon worden van de chaotische patientenmappen .
En waar dan op de afdeling plaats is voor 40 patientjes, is het zeker niet gek als er 60 liggen. Je hebt gewoon een plek 202 A en 202 B en op de gang passen zeker ook nog wel 10… Je moet ook helemaal niet verbaasd zijn wanneer er maar 3 verpleegkundigen zijn voor die 60 patientjes.
De moeders of vaders zijn eigenlijk altijd bij de kindjes om hen te wassen, aan te kleden, te vermaken, te troosten en vaak ook nog om de vitale functies een beetje in de gaten te houden.
Na een paar uur werd ik gelijk in het diepe gegooid om de eerste venflons (infuusnaaldjes) te verwijderen, de controles te doen bij nieuwe opnames. Een klein meisje van een paar weken oud met een longontsteking was één van mijn eerste patienten. Temperatuur gemeten, hartje geluisterd, saturatie (hoeveelheid zuurstof in het bloed) gemeten.. En dan komt het spannende, ook het infuusnaaldje moet geplaatst worden. Na een paar keer meegekeken te hebben, vond de hoofdzuster dat ik het wel zelf kon..
Een paar keer diep adem halen en dan toch maar proberen om in een klein, mini voetje een infuusje te brengen.. En ja hoor, gelukt! Ik helemaal trots, de moeder weer blij.
Ik ga het hier aankomende weken zeker volhouden, want die kleine, Nepalese kinderhoofdjes, met die mooie donkere ogen hebben mijn hart gestolen. Het is echt zo tof om deze kleine kindjes blij te maken met een glimlach…
Zoals jullie wel merken heb ik veel te vertellen en kan ik nog veel meer schrijven over mijn geweldige tijd hier, maar dat komt de volgende keer wel weer.
We merken hier zo duidelijk Gods leiding in alles wat voor ons onmogelijk lijkt. We leren elke dag opnieuw dat we ons geen zorgen hoeven maken voor de dag van morgen, want morgen zal voor zichzelf zorgen.. Willen jullie God danken dat Hij ons leert om afhankelijk te zijn van Hem, elke dag opnieuw.
Bidden jullie mee voor ons werk in het ziekenhuis? De taal is soms echt een barriere om goede zorg te leveren en de mensen hier te begrijpen.
Lieve groetjes, Joline
Ondertussen ben ik al weer een paar dagen in Tansen, mijn woonplaats voor de komende 4 maanden. Na ruim 2 dagen in Kathmandu te zijn geweest, zijn we afgelopen donderdag met de bus naar Tansen gekomen. De dag begon best wel spannend. We moesten om 6 uur klaar staan voor de bus die ons naar Tansen zou brengen. Om kwart voor 6 verlieten wij ons guesthouse en wilden via de gate het terrein verlaten. Toen we daar kwamen, was deze op slot en bleek dat de sleutel hiervan binnen lag en de deur hadden we achter ons dicht getrokken.. Tja, daar sta je dan met 4 zware koffers en onze handbagage.. Er werd snel beslist dat Ellen en Marina aan de andere kant zouden staan en Annemieke en ik de koffers over het hek zouden tillen en aan het aangeven.. We maakten zoveel herrie dat na 2 koffers onze buurvrouw naar buiten kwam en in half engels probeerde duidelijk te maken dat we toch echt een sleutel nodig hadden. Gelukkig deed zij het hek voor ons open zodat we op tijd voor de bus konden zijn.
De reis naar Tansen was echt prachtig. Langzaam veranderde het landschap van beboste, groene heuvels naar ruigere hoge bergen. We gingen over slinger wegen, steile paden, langs diepe afgronden.. Af en toe deed ik mijn ogen dicht, maar we zijn veilig aangekomen.
Bij het ziekenhuis werden we opgewacht door Manju, die ons sinds die tijd wegwijs gemaakt heeft in en rondom het ziekenhuis.
Het leuke van TMH (Tansen Mission Hospital) is dat er meer internationale mensen zijn die je ’s ochtends en ’s avonds ontmoet wanneer je in het Guesthouse gaat eten. Vooral de eerste dagen was het heerlijk om even blanke gezichten te zien en in gemakkelijk Engels te vertellen wat me meemaken of om raad te vragen.
’s Avonds begon gelijk het avontuur. Er was al dagen geen elektriciteit vanwege de cycloon die afgelopen week in India voor veel schade heeft gezorgd, maar ook Nepal van veel regen voorzag. De hevige regenval had veel elektriciteitsdraden gesloopt.. Wel logisch als je op straat kijkt hoe al die draden her en der hangen, flink in de knoop, half los…
Wat we even vergeten waren, was dat er hier ook prachtige grote spinnen leven en vooral ’s avonds graag binnen komen. We hebben wat afgegild, geprobeerd met onze slippers om die beesten te doden… Toen ik ’s avonds naar de toilet wilde (jaja, we hebben een gewone, Hollandse wc), werd ik verrast met een sprinkhaan van zeker 7 cm in de wc-pot. Weer een flink gegil..
De volgende ochtend werden we gevraagd wat er toch gebeurde donderdagavond. Van Manju kregen we te horen dat men op de campus dacht dat we probeerden de goden te gemoed te komen…
Vrijdag hebben we een rondleiding gekregen in het ziekenhuis en hebben we de verschillende afdelingen gezien die TMH heeft. ’s Middags heeft Manju ons meegenomen naar de bazaar, waar we onze eerste Nepali-outfits hebben aangeschaft.
In Nepal wordt op zaterdag de kerk-dag gehouden. S morgens hebben we 3 uur in de Nepali-kerk gezeten waar we eerst een uur gezongen hebben, daarna een uur een preek en daarna nog een uur avondmaal. Echt heel bijzonder om in een totaal andere cultuur samen te zingen tot Gods eer en uit Zijn woord te mogen horen.
S middags hadden we in het Guesthouse een Engelse dienst met alle internationale mensen.
Zondag hebben we het LMC (Lumbini Medical College) bezocht waar Ellen en Marina gaan werken. In vergelijking met TMH een totaal ander ziekenhuis: Groot, moderner… Super leuk om te zien waar zij gaan werken.
Maandag was mijn eerste stagedag. Mijn eerste periode zal ik op de kinderafdeling gaan werken.
Op deze afdeling liggen alle soorten kinderen, van peuters tot tieners, maar ook de neonaten en pasgeboren baby’s horen hier thuis.
Om 6 uur eruit om zo om 7 uur op de afdeling te staan. Gelukkig was Manju er om mijn collega’s in het Nepali te vertellen wat de bedoeling was, want van dat geratel kan ik echt niets wijs worden..
De tip die we van Elise, Fransien en Jonathan gekregen hadden, was om gewoon maar iemand de hele dag te volgen. Nu deed ik het gelijk maar bij de Head-nurse zodat ik de hele doktersvisite mee kon maken en wat vaker Engels kon horen in plaats van het Nepali. Gelukkig waren vooral ook blanke mensen de supervisors van de artsen, zodat ik hen af en toe even wat meer kon vragen en wat wijzer kon worden van de chaotische patientenmappen .
En waar dan op de afdeling plaats is voor 40 patientjes, is het zeker niet gek als er 60 liggen. Je hebt gewoon een plek 202 A en 202 B en op de gang passen zeker ook nog wel 10… Je moet ook helemaal niet verbaasd zijn wanneer er maar 3 verpleegkundigen zijn voor die 60 patientjes.
De moeders of vaders zijn eigenlijk altijd bij de kindjes om hen te wassen, aan te kleden, te vermaken, te troosten en vaak ook nog om de vitale functies een beetje in de gaten te houden.
Na een paar uur werd ik gelijk in het diepe gegooid om de eerste venflons (infuusnaaldjes) te verwijderen, de controles te doen bij nieuwe opnames. Een klein meisje van een paar weken oud met een longontsteking was één van mijn eerste patienten. Temperatuur gemeten, hartje geluisterd, saturatie (hoeveelheid zuurstof in het bloed) gemeten.. En dan komt het spannende, ook het infuusnaaldje moet geplaatst worden. Na een paar keer meegekeken te hebben, vond de hoofdzuster dat ik het wel zelf kon..
Een paar keer diep adem halen en dan toch maar proberen om in een klein, mini voetje een infuusje te brengen.. En ja hoor, gelukt! Ik helemaal trots, de moeder weer blij.
Ik ga het hier aankomende weken zeker volhouden, want die kleine, Nepalese kinderhoofdjes, met die mooie donkere ogen hebben mijn hart gestolen. Het is echt zo tof om deze kleine kindjes blij te maken met een glimlach…
Zoals jullie wel merken heb ik veel te vertellen en kan ik nog veel meer schrijven over mijn geweldige tijd hier, maar dat komt de volgende keer wel weer.
We merken hier zo duidelijk Gods leiding in alles wat voor ons onmogelijk lijkt. We leren elke dag opnieuw dat we ons geen zorgen hoeven maken voor de dag van morgen, want morgen zal voor zichzelf zorgen.. Willen jullie God danken dat Hij ons leert om afhankelijk te zijn van Hem, elke dag opnieuw.
Bidden jullie mee voor ons werk in het ziekenhuis? De taal is soms echt een barriere om goede zorg te leveren en de mensen hier te begrijpen.
Lieve groetjes, Joline
-
21 Oktober 2013 - 12:55
Margreet:
Heey Joline,
Wat leuk om te lezen!
We denken aan jullie hoor nu we in Nederland zitten
en zullen met jullie meebidden;)
Veel succes en ook veel plezier daar!
Groetjes,
Margreet -
21 Oktober 2013 - 13:12
Elise Schokker:
Haa Joline,
Erg leuk om je blog te lezen en zo mee te genieten van je eerste ervaringen! De eerst komende weken zullen wel intensief voor je zijn, al die nieuwe indrukken en dingen om over na te denken! Succes en geniet er van.
Ik dank en bid met jullie mee.
Liefs, Elise -
21 Oktober 2013 - 14:58
Rosemarie De Korte:
heey joline,
wat leuk om te horen dat je het zo naar je zin hebt in Nepal. ik zou er ook wel eens willen kijken. ik ga maar goed mijn engels oefenen........
met mij is alles goed. lekker vakantie:)
we denken aan je we bidden voor je. ook mijn juf op school bid veel voor je.
groetjes rosemarie -
21 Oktober 2013 - 17:37
Hetty:
Hé meis!
Goed om je verhaal te lezen! Wat een ervaringen al in die paar dagen!
Ik snap best dat die kindjes je hart gestolen hebben!
Zorg goed voor ze en ik zal voor je bidden!
Gezegende tijd!
X -
21 Oktober 2013 - 17:40
Barbera:
Ha Joline,
Leuk om je verhalen te lezen!
Zal een enerverende tijd zijn met al die nieuwe indrukken!
Bid voor jullie! Doe de andere meiden de groeten!
Liefs,
Barbera -
21 Oktober 2013 - 19:44
Janiek:
Joline!!
Wat klinkt dat super leuk en mooi allemaal!
Ik heb zin om bij je op bezoek te komen!;)
En ook al die lieve kinderhoofjes te zien!
Wel pittig allemaal hoor!!
Heel veel succes met alles!
Ik bid voor jullie!
Liefs.. -
21 Oktober 2013 - 19:49
Tante Marlies:
Lieve Joline,
Prachtig om te lezen! Wat maak je veel mee... Geniet ervan! En ja, heerlijk dat onze Vader daar Dezelfde is en blijft! Zijn woord mag ook daar het licht op je pad zijn waardoor jij je licht weer mag laten schijnen!
Liefs van ons -
22 Oktober 2013 - 15:02
Evelien:
Wauw, super vet Joline! We denken aan je & bidden voor je. En ik geniet van je verhalen! Liefs, -
23 Oktober 2013 - 21:49
Kirsten :
Ha Jo!
Gaaf om te lezen wat je allemaal meemaakt! Veel ervaringen om mee te nemen! Geniet ervan en ik zal zeker voor jullie bidden!
Liefs,
Kirsten -
23 Oktober 2013 - 22:11
Ingrid:
Ha joline,
via Kirsten je reisverslag meegelezen. fantastisch wat een geweldige ervaringen. Ook wel een groot cultuurverschil, wat zijn wij hier dan verwend. Heel veel succes en werkplezier daar.
Ingrid -
24 Oktober 2013 - 21:09
Jeanette De Korte:
Ha Jootje,
Wat een heerlijk lang verhaal heb je op je weblog gezet. 'k Zag het nu pas, want Hans en ik zijn er even tussenuit gepiept. Lekker wandelen langs de IJssel van Zutphen naar Deventer. Heerlijk najaarsweer (zo'n 20 graden) en prachtige herfstkleuren. Kortom ... zwaar genoten.
We denken en bidden veel voor je. Vooral dat je met je Gods liefde mag laten zien ... zoals staat in Matth. 5 (vrij vertaald): Laat zo je licht maar schijnen bij alles wat je doet. Zodat de mensen zeggen ... "God is goed!".
En we vragen ook of de Heere God je wilt bewaren en beschermen en dat je genoeg energie, gezondheid en incasseringsvermogen zult hebben om dit werk te kunnen doen.
Dag dag lieve meid.
Groetjes
Hans en Jeanette de Korte
PS: Boffen ... zo'n Hollandse WC ;-) -
25 Oktober 2013 - 17:44
Wilma:
Hee Jo,
wat een leuk verhaal! die spinnen zouden niks voor mij zijn hoor.. brrr...
maak je foto's? ik ben heeeel benieuwd naar de omgeving, het ziekenhuis, de kindjes..!
lijkt me gaaf om ook eens te kijken.
Ik ben blij dat je het naar je zin hebt!
Veel plezier!
Liefs, Wilma -
26 Oktober 2013 - 22:49
Esther:
Hoi Joline,
Leuk om zo je ervaringen te lezen via dit blog!
Zo te lezen heb je je enthousiasme niet verloren.
Heel veel succes met je stage!
Dikke knuffel van de meiden, die toch steeds vragen of Joline nu al in Nepal is
Ik zal ze volgende week je foto's laten zien.
Groeten,
Esther
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
