Het leven in Tansen
Blijf op de hoogte en volg Joline
27 Oktober 2013 | Nepal, Tānsen
Namasté,
Naam ke ho? Mero naam Joline ho.
Dukhccha? Hoina.
Zoals je hier kunt lezen heb ik mijn eerste taalles gehad. De afgelopen week hebben we zoveel Nepalees gehoord, dat het tijd werd dat we zelf wat Nepali gaan spreken.
Dankzij de lessen van Mieke in Nederland, waren we al in staat om onze eerste woordjes te spreken, maar zo langzaam als wij het uitspreken, zo snel wordt het hier gerateld. Echt ongelofelijk..
Vanaf nu hopen we dus 3 uur per week taalles te krijgen om over een paar maanden met hen mee te ratelen.
Inmiddels is het weer ons laatste dagje van het weekend en heb ik weer veel te vertellen over mijn eerste stage weekje. Want zoveel als ik de eerste dag gezien heb, is het eigenlijk de hele week geweest.
Even een korte uitleg. Onze kinderafdeling is te verdelen in een surgical ward (hier liggen de kinderen die geopereerd worden, geopereerd of verbrand zijn) en de medical ward (hier liggen de overige zieke kinderen, die bijv. medicatie krijgen, baby'tjes die te vroeg geboren zijn, kinderen die ter observatie opgenomen zijn).
De head-nurse doet met de artsen de ward-round, het bekijken van de patienten terwijl de overige verpleegkundigen allemaal hun eigen taak hebben: de één doet alle medicatie, de ander maakt alle bedden op. Zo totaal anders dan in Nederland waar elke verpleegkundige een paar patienten heeft waar hij/zij zowel de medicatie als het bedden op maken als de doktersvisite doet...
Dinsdag liep ik met de head-nurse mee en stond ik op de medical ward. Zo zag ik allemaal kindjes met een longontsteking, bronchitis, Tuberculose, Tetanus...
Nadat we een paar patiëntjes hadden bekeken, werd Anna, de arts, opgeroepen naar de Maternity ward (verlos-afdeling). Ik werd meegenomen en stond een paar minuten later toe te kijken hoe het eerste Nepali-kindje ter wereld kwam. Dit ging niet zonder complicaties. Het kindje was helemaal slap omdat de navelstreng om het nekje gezeten had. Ook begon het niet te huilen. Anna hield het jongetje op z'n kop om met een paar klappen te proberen of het kindje alsnog zou gaan huilen. Daarna werd het gereanimeerd en kreeg het zuurstof maar niets hielp.
Op dat moment schoot het door m'n hoofd, nee, ik wil niet de tweede dag al zien dat een kindje sterft.. Maar gelukkig nam het jongetje na 10 minuten een paar grote teugen adem en begon het heel hard te huilen. Eindelijk :)
Woensdag heb ik mijn eerste patiëntjes opgenomen, waaronder twee jongetjes van een drieling. Het eerste kindje was al met de geboorte overleden. Nu kwam de moeder met de overige twee jongetjes die al 2 maanden oud waren maar nog maar 3 pond wogen.. Je zou denken, hoe hebben die het overleefd... De jongetjes waren zo klein dat ik ze met één hand kon vasthouden, ze konden amper zelfstandig ademen, waren vermagerd en hadden door alles een longontsteking opgelopen.
Donderdagochtend was voor mij het moeilijkste moment van de week. aan het begin van mijn dienst, ging ik samen met mijn collega bij deze jongetjes kijken omdat het de afgelopen nacht met één van de kindjes erg slecht was gegaan. Terwijl wij daar stonden, waren we allebei getuigen dat dit jongetje overleed...
De moeder begon vreselijk te gillen en binnen no-time stonden er wel 20 mensen om haar bed, die mee gingen huilen. Het kindje werd door de head-nurse na een half uur meegenomen en in het mortuarium gebracht. Daar bleef de moeder achter met het laatste jongetje...
Gelukkig heb ik hier lieve meiden waar ik alles mee kan delen, die luisteren naar mijn verhaal, waar we de gekste dingen mee bespreken maar ook serieuze gesprekken mee kunnen voeren. Echt tof.
Vrijdag is onze school dag, dus zijn we met ons hele hebben en houwen naar 't guesthouse gelopen om daar vervolgens te werken aan opdrachten, reflecties ed.
Ook hebben we die middag een korte wandeling gemaakt in de omgeving. We blijven ons verbazen over de prachtige natuur.
Gisteren, onze 'zondag', zijn we s morgens naar de kerk geweest. We zijn toen echt gezegend met een Amerikaanse gastpredikant, waardoor we de hele preek tot in de puntjes konden verstaan. Echt bijzonder!
In zulke kleine dingen merken we dat God elke dag voor ons zorgt.
Superleuk dat zoveel mensen meedenken, reageren op de blog, mailtjes sturen ed. Blijf dat vooral doen, want het is zo leuk om te horen hoe het met de mensen in Nederland is!
Van verschillende mensen kreeg ik de vraag naar mijn adres:
United Mission Hospital in Tansen
United Mission to Nepal
P.O. Box 126
Kathmandu
Nepal
Als je goed vermeld dat het voor mij is, moet het bij mij aankomen :)
Groetjes, Joline
Naam ke ho? Mero naam Joline ho.
Dukhccha? Hoina.
Zoals je hier kunt lezen heb ik mijn eerste taalles gehad. De afgelopen week hebben we zoveel Nepalees gehoord, dat het tijd werd dat we zelf wat Nepali gaan spreken.
Dankzij de lessen van Mieke in Nederland, waren we al in staat om onze eerste woordjes te spreken, maar zo langzaam als wij het uitspreken, zo snel wordt het hier gerateld. Echt ongelofelijk..
Vanaf nu hopen we dus 3 uur per week taalles te krijgen om over een paar maanden met hen mee te ratelen.
Inmiddels is het weer ons laatste dagje van het weekend en heb ik weer veel te vertellen over mijn eerste stage weekje. Want zoveel als ik de eerste dag gezien heb, is het eigenlijk de hele week geweest.
Even een korte uitleg. Onze kinderafdeling is te verdelen in een surgical ward (hier liggen de kinderen die geopereerd worden, geopereerd of verbrand zijn) en de medical ward (hier liggen de overige zieke kinderen, die bijv. medicatie krijgen, baby'tjes die te vroeg geboren zijn, kinderen die ter observatie opgenomen zijn).
De head-nurse doet met de artsen de ward-round, het bekijken van de patienten terwijl de overige verpleegkundigen allemaal hun eigen taak hebben: de één doet alle medicatie, de ander maakt alle bedden op. Zo totaal anders dan in Nederland waar elke verpleegkundige een paar patienten heeft waar hij/zij zowel de medicatie als het bedden op maken als de doktersvisite doet...
Dinsdag liep ik met de head-nurse mee en stond ik op de medical ward. Zo zag ik allemaal kindjes met een longontsteking, bronchitis, Tuberculose, Tetanus...
Nadat we een paar patiëntjes hadden bekeken, werd Anna, de arts, opgeroepen naar de Maternity ward (verlos-afdeling). Ik werd meegenomen en stond een paar minuten later toe te kijken hoe het eerste Nepali-kindje ter wereld kwam. Dit ging niet zonder complicaties. Het kindje was helemaal slap omdat de navelstreng om het nekje gezeten had. Ook begon het niet te huilen. Anna hield het jongetje op z'n kop om met een paar klappen te proberen of het kindje alsnog zou gaan huilen. Daarna werd het gereanimeerd en kreeg het zuurstof maar niets hielp.
Op dat moment schoot het door m'n hoofd, nee, ik wil niet de tweede dag al zien dat een kindje sterft.. Maar gelukkig nam het jongetje na 10 minuten een paar grote teugen adem en begon het heel hard te huilen. Eindelijk :)
Woensdag heb ik mijn eerste patiëntjes opgenomen, waaronder twee jongetjes van een drieling. Het eerste kindje was al met de geboorte overleden. Nu kwam de moeder met de overige twee jongetjes die al 2 maanden oud waren maar nog maar 3 pond wogen.. Je zou denken, hoe hebben die het overleefd... De jongetjes waren zo klein dat ik ze met één hand kon vasthouden, ze konden amper zelfstandig ademen, waren vermagerd en hadden door alles een longontsteking opgelopen.
Donderdagochtend was voor mij het moeilijkste moment van de week. aan het begin van mijn dienst, ging ik samen met mijn collega bij deze jongetjes kijken omdat het de afgelopen nacht met één van de kindjes erg slecht was gegaan. Terwijl wij daar stonden, waren we allebei getuigen dat dit jongetje overleed...
De moeder begon vreselijk te gillen en binnen no-time stonden er wel 20 mensen om haar bed, die mee gingen huilen. Het kindje werd door de head-nurse na een half uur meegenomen en in het mortuarium gebracht. Daar bleef de moeder achter met het laatste jongetje...
Gelukkig heb ik hier lieve meiden waar ik alles mee kan delen, die luisteren naar mijn verhaal, waar we de gekste dingen mee bespreken maar ook serieuze gesprekken mee kunnen voeren. Echt tof.
Vrijdag is onze school dag, dus zijn we met ons hele hebben en houwen naar 't guesthouse gelopen om daar vervolgens te werken aan opdrachten, reflecties ed.
Ook hebben we die middag een korte wandeling gemaakt in de omgeving. We blijven ons verbazen over de prachtige natuur.
Gisteren, onze 'zondag', zijn we s morgens naar de kerk geweest. We zijn toen echt gezegend met een Amerikaanse gastpredikant, waardoor we de hele preek tot in de puntjes konden verstaan. Echt bijzonder!
In zulke kleine dingen merken we dat God elke dag voor ons zorgt.
Superleuk dat zoveel mensen meedenken, reageren op de blog, mailtjes sturen ed. Blijf dat vooral doen, want het is zo leuk om te horen hoe het met de mensen in Nederland is!
Van verschillende mensen kreeg ik de vraag naar mijn adres:
United Mission Hospital in Tansen
United Mission to Nepal
P.O. Box 126
Kathmandu
Nepal
Als je goed vermeld dat het voor mij is, moet het bij mij aankomen :)
Groetjes, Joline
-
28 Oktober 2013 - 10:06
Ewout:
Ha Joline,
Wat een verhalen zeg, indrukwekkend vooral dat in je eerste week al een kindje overlijdt!
Wel fijn om te horen dat je het met de anderen erover kan hebben!
Vanmorgen heb ik nog ff aan je gedacht, we waren cadeautjes aan Hannah aan het geven, toen dacht ik: Hé, we missen Jo! :(
Heel veel genieten hoor, van alles wat je meemaakt.
Groetjes,
Je zwagert ;) -
28 Oktober 2013 - 10:11
Mirjam:
Haa lieve Joline,
Dankjewel voor het delen van dit verhaal!
Joh, wat heftig,, het overlijden van het babytje..
Heeel veel succes en wijsheid komende week weer in het werk..
Knuffel! -
28 Oktober 2013 - 11:03
Janke:
Heftige ervaringen Jolien, maar ook erg bijzonder en fijn dat je zoveel steun hebt aan elkaar -
28 Oktober 2013 - 19:01
Wilma:
Bijzonder, Jo!
God zegene je werk :)
Liefs -
28 Oktober 2013 - 21:20
Opa En Oma:
Lieve Joline,
We hebben zojuist jouw laatste bericht gelezen. Je maakt heel wat mee, dat begrijpen we. Sterkte met je werk en het verwerken van alle emoties.
Wij zijn vandaag op Hannah's verjaardag geweest. Het was heel gezellig. Ook over jouw ervaringen gepraat. Nu hebben we het verhaal thuis gelezen. Fijn dat je daar met vriendinnen bent met wie je alles kunt delen.
Wij zijn vorige week naar de Moezel geweest. Het was er prachtig en we hadden heerlijk weer. Vandaag de eerste storm gehad. Nu weer over.
We vinden het fijn dat we jouw berichtjes kunnen lezen. We leven met je mee. We wensen jou het allerbeste toe, bovenal Gods zegen.
Liefs, opa en oma deK -
28 Oktober 2013 - 22:37
Elsemarie:
Ha Joline!
Ik heb echt genoten van je twee laatste verhalen!
Heb ze in 1 adem gelezen;)
Vind het echt knap van je, hoe je het daar maakt... ondanks het geratel, overlijdende baby en alle natuurmonsters...
De Heere zij met je, Hij heeft het Zelf belooft!
Hij zegene je en wees een zegen! (Gen. 12:12)
Ik hoop voor je te danken en te bidden dat je iets mag kennen en uitstralen van wat in Matth. 14:14 staat van de Heere Jezus.
Liefs,
Elsemarie
-
30 Oktober 2013 - 00:09
Jeanette De Korte:
Lieve Jo,
Wat een indrukwekkend verhaal!
Later reageer ik uitgebreider.
Laat het eerst maar even zakken.
Veel liefs,
Jeanette -
02 November 2013 - 15:32
Tante Tina En Oom David:
We zljn op dit moment bij jou vader en moeder en hebben gehoord dat het je heel goed gaat.
we hebben wel eens gedacht wat een onderneming, maar we zijn nu gerustgesteld,
hartelijke groeten van tante Tina en oom David en tot ziens. -
05 November 2013 - 20:11
Jolinda Brouwer:
Heeej Joline!
Wat enorm leuk om je blog te lezen! Je schrijft echt leuk!
Pfft wat een ervaringen. Leuke, maar ook heftige!
Hier in ons kikkerlandje is t enorm nat.... regen, regen en nog eens regen!
Maar prima, hoor! t hoort er nou eenmaal bij! ;-)
Geniet jij maar lekker van t temperatuurtje daar!
Veel sterkte met alles! Hou je taai!
Gods nabijheid gewenst,
Liefs,
Jolinda (& fam)
-
06 November 2013 - 13:24
M.A. De Korte:
Lieve Joline,
Ook al is er geen nieuws van jou, op dit ogenblik, toch even een klein berichtje. Hier is het dankdag vandaag. Vanmorgen naar de kerk geweest. We hebben het weer gehoord. De Heere werkt ook nu nog. Dat geeft hoop voor de toekomst.
gisteren zijn we op de Wartburg geweest. (opa- en omadag) heel gezellig. Roos en Hannah en de anderen genoten ervan en wij ook.
Opnieuw Gods zegen toegewenst,
Opa en oma -
06 November 2013 - 18:10
Geeske:
ha Joline!!
Wat een verhaal joh.. wat je daar allemaal ziet, moet echt veel indruk maken..
Leuk/mooi om te lezen! :) Liefs...
-
07 November 2013 - 19:58
Sanneke:
Hi Joline,
Wat een ervaringen joh!
Prachtig hoe je het allemaal beschrijft!
Sterkte in dit werk,
Een fijne tijd!
Groetjes Sanneke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
