Werken en feesten :)
Blijf op de hoogte en volg Joline
08 December 2013 | Nepal, Tānsen
Lieve allemaal,
Na een heerlijk week vakantie vorige week, heb ik afgelopen week weer hard gewerkt op de afdeling. En deze keer kan ik zeggen hard, want er waren dagen dat het echt ontzettend druk geweest was, en de werkdruk bijna kon tippen aan die van Nederland. Neem als voorbeeld donderdag. Marina en ik hadden die dag allebei een prematuurtje en nog een paar kinderen als onze patientjes. Deze kleine baby’tjes, die met 31 en 33 weken geboren waren, en nu ongeveer een week oud waren, waren net een dag uit de couveuse. Omdat tijdens de controles van 10 uur bleek dat de temperatuur van beiden erg laag was, moesten welk half uur de controles doen om te controleren of de temperatuur niet nog verder zou zakken. Daarnaast kregen we de opdracht om aan de moeders uit te leggen dat ze Kangaroo Mother Care moesten toepassen. Echt super leuk om te zien dat ze dat ook hier in Nepal toepassen. Dat betekent namelijk dat, omdat de kinderen in de couveuse gelegen hebben, voeding door een sonde krijgen en daardoor weinig contact hebben met de moeder, op die manier de hechting kan plaats vinden door het kindje op de huid van de moeder te leggen zodat het de stem van de moeder kan horen/voelen, het hart kan voelen kloppen, de geur van de moeder kan ruiken en op temperatuur kan blijven door de warmte van de moeder. Alleen de opdracht om dit uit te leggen aan de moeder met ons gebrekkige Nepalees was natuurlijk onmogelijk, dus een didi erbij die in een rap geratel alles uitlegde en de baby’tjes bij de moeder legde. Verder moest mijn kindje om de 2 uur voeding door de sonde dus daar was ik ook elke keer mee bezig en had het een infuus dat niet liep omdat de naald op een rare plek geprikt was, zodat wanneer hij zijn elleboog boog, het infuus niet liep en bleek er een verkeerde zak vloeistof te hangen aan het infuus, wat de hele nacht gelopen had… Alles verholpen en opgelost, en het baby’tje leeft nog!
Tussen door moesten nieuwe opnames verwerkt worden, controles gedaan worden, Lab. Aanvragen worden weggebracht, naaldjes worden geprikt wat die dag enkel mislukte dus het was maar goed dat het weekend was zodat de kinderen me niet meer boos konden aankijken ;)
Onze head nurse begint steeds meer te begrijpen dat wanneer wij patienten hebben, wij alles voor hen willen doen, dus ze sleept ons overal bij, laat ons venflons prikken, sondes inbrengen, leert ons Nepalees om dingen te vragen aan de moeder… Echt superleuk!
Donderdagavond, 5 december hebben we met de internationale mensen sinterklaas gevierd hier. We hadden een mail gestuurd met een korte uitleg van sinterklaas en de vraag of ze grappige, flauwe dingen van elkaar wisten en die wilden mailen zodat we hen een beetje konden plagen.
We hadden een sinterklaas en zwarte pieten-outfit gemaakt van een dekbedovertrek, een rood fleece kleed en bestaande kleding… De smink was as van een vuurtje wat we even gestookt hadden. Echt hilarisch om te zien. Aan het begin van de avond kwamen Sint en Piet binnen en vertelden het verhaal van sinterklaas, de discriminatie van Piet wat zelfs de washington news gehaald had, en riepen mensen naar voren die ‘naughty’ geweest waren. Zelfs de volwassen mensen waren bang dat we echt iets heel raars gingen doen. Geweldig om hen in spanning te zien zitten. Iedereen moest een kadootje meenemen en daar deden we allemaal spelletjes mee. Zo grappig dat simpele, soms kinderachtige spellen zo leuk kunnen zijn met volwassenen. We hebben echt veel gelachen.
Van opa en oma Ebbers had ik donderdag ook een kadootje uit te pakken: een chocolade letter. Echt waar, Nederlandse chocola heeft ons nog nooit zo goed gesmaakt. HEERLIJK! Dankjulliewel!
Deze week zijn me ook weer veel culturele dingen opgevallen. Sommige dingen gaan al weken zo, maar ik dacht, zal jullie nog even meenemen in de Nepalese cultuur.
Elke keer als ik naar het dorp loop, loop ik langs een soort zandgat waarvan we al die tijd dat we hier zijn, ons afvragen of daar nu wel of niet wat moet worden gebouwd. Elke keer zien we daar vrouwen aan het werken, maar meer dan wat zand wegscheppen, gebeurde er niet. Afgelopen week zijn de eerste stenen gelegd. Moet je nagaan! 2 maanden duurt het voordat er begonnen wordt met het echte bouw werk. Dat is nu echt typisch Nepalees. Alles gaat op z’n elfendertigst, want wat vandaag niet hoeft, gebeurd zeker morgen, of overmorgen of over een week…
Onderweg naar het dorp wordt je als blanke ook vreselijk aangestaard en je hoort en weet dat mensen hier over je praten. Ze kennen hier dus geen roddelen ,maar dat doen ze gewoon in je bijzijn. Als je er op gaat letten, voelt het echt vreselijk ongemakkelijk.. maar goed, ik doe vaak alsof ik niets zie en hoor.
Vorige week waren wij dus naar Chitwan, wat we uitgebreid besproken hadden met onze begeleider Manju en de zusters op de afdeling, de internationale mensen maar het hoofd van de Nursing school en onze didi, vroegen zich na een dag wel af waar wij waren. Er was geen levensteken te zien bij ons huisje, er stond geen was buiten, geen gekakel tot s avonds laat… Ondertussen wist de hele Nursing school dat wij weg waren maar niemand wist, waarheen… Toen we terug waren, kregen we wel de tip om zoveel mogelijk mensen te informeren dat wij wegwaren, want ze raken zo wel ongerust. Het voelde voor ons best wel vreemd, want mensen wist gewoon dat wij weg waren en hoe meer mensen het weten, hoe meer kans dat ze onze spullen meenemen, toch? Maar hier blijkbaar niet.
Toen wij in Chitwan waren, heeft een loodgieter onze douche willen maken omdat het lekte. Halverwege de verbouw partij, kwam hij er achter dat hij niet alle benodigdheden had, dus is hij maar gestopt.. Ondertussen zijn we anderhalve week verder en onze douche is nog steeds niet gemaakt, wat betekent dat we ongeveer op de vloer moeten zitten willen we onze haren te wassen.
Ondertussen gaan de kerstvoorbereidingen hier ook zo z’n gangetje. Nadat we wat kerstverlichting opgehangen hebben, krijgen we eindelijk het idee dat het hier ook kerst wordt. De temperatuur is namelijk overdag nog boven de 20 graden dus het lijkt niet echt op winter weer. Bovendien hebben we geen kerstconcerten, kerstkransjes en adventspreken, dus we zullen het idee maar zelf moeten maken…
Leukleuk dat jullie blijven reageren :) Vooral blijven doen want het is echt heel leuk om te lezen.
Liefs, Joline
Na een heerlijk week vakantie vorige week, heb ik afgelopen week weer hard gewerkt op de afdeling. En deze keer kan ik zeggen hard, want er waren dagen dat het echt ontzettend druk geweest was, en de werkdruk bijna kon tippen aan die van Nederland. Neem als voorbeeld donderdag. Marina en ik hadden die dag allebei een prematuurtje en nog een paar kinderen als onze patientjes. Deze kleine baby’tjes, die met 31 en 33 weken geboren waren, en nu ongeveer een week oud waren, waren net een dag uit de couveuse. Omdat tijdens de controles van 10 uur bleek dat de temperatuur van beiden erg laag was, moesten welk half uur de controles doen om te controleren of de temperatuur niet nog verder zou zakken. Daarnaast kregen we de opdracht om aan de moeders uit te leggen dat ze Kangaroo Mother Care moesten toepassen. Echt super leuk om te zien dat ze dat ook hier in Nepal toepassen. Dat betekent namelijk dat, omdat de kinderen in de couveuse gelegen hebben, voeding door een sonde krijgen en daardoor weinig contact hebben met de moeder, op die manier de hechting kan plaats vinden door het kindje op de huid van de moeder te leggen zodat het de stem van de moeder kan horen/voelen, het hart kan voelen kloppen, de geur van de moeder kan ruiken en op temperatuur kan blijven door de warmte van de moeder. Alleen de opdracht om dit uit te leggen aan de moeder met ons gebrekkige Nepalees was natuurlijk onmogelijk, dus een didi erbij die in een rap geratel alles uitlegde en de baby’tjes bij de moeder legde. Verder moest mijn kindje om de 2 uur voeding door de sonde dus daar was ik ook elke keer mee bezig en had het een infuus dat niet liep omdat de naald op een rare plek geprikt was, zodat wanneer hij zijn elleboog boog, het infuus niet liep en bleek er een verkeerde zak vloeistof te hangen aan het infuus, wat de hele nacht gelopen had… Alles verholpen en opgelost, en het baby’tje leeft nog!
Tussen door moesten nieuwe opnames verwerkt worden, controles gedaan worden, Lab. Aanvragen worden weggebracht, naaldjes worden geprikt wat die dag enkel mislukte dus het was maar goed dat het weekend was zodat de kinderen me niet meer boos konden aankijken ;)
Onze head nurse begint steeds meer te begrijpen dat wanneer wij patienten hebben, wij alles voor hen willen doen, dus ze sleept ons overal bij, laat ons venflons prikken, sondes inbrengen, leert ons Nepalees om dingen te vragen aan de moeder… Echt superleuk!
Donderdagavond, 5 december hebben we met de internationale mensen sinterklaas gevierd hier. We hadden een mail gestuurd met een korte uitleg van sinterklaas en de vraag of ze grappige, flauwe dingen van elkaar wisten en die wilden mailen zodat we hen een beetje konden plagen.
We hadden een sinterklaas en zwarte pieten-outfit gemaakt van een dekbedovertrek, een rood fleece kleed en bestaande kleding… De smink was as van een vuurtje wat we even gestookt hadden. Echt hilarisch om te zien. Aan het begin van de avond kwamen Sint en Piet binnen en vertelden het verhaal van sinterklaas, de discriminatie van Piet wat zelfs de washington news gehaald had, en riepen mensen naar voren die ‘naughty’ geweest waren. Zelfs de volwassen mensen waren bang dat we echt iets heel raars gingen doen. Geweldig om hen in spanning te zien zitten. Iedereen moest een kadootje meenemen en daar deden we allemaal spelletjes mee. Zo grappig dat simpele, soms kinderachtige spellen zo leuk kunnen zijn met volwassenen. We hebben echt veel gelachen.
Van opa en oma Ebbers had ik donderdag ook een kadootje uit te pakken: een chocolade letter. Echt waar, Nederlandse chocola heeft ons nog nooit zo goed gesmaakt. HEERLIJK! Dankjulliewel!
Deze week zijn me ook weer veel culturele dingen opgevallen. Sommige dingen gaan al weken zo, maar ik dacht, zal jullie nog even meenemen in de Nepalese cultuur.
Elke keer als ik naar het dorp loop, loop ik langs een soort zandgat waarvan we al die tijd dat we hier zijn, ons afvragen of daar nu wel of niet wat moet worden gebouwd. Elke keer zien we daar vrouwen aan het werken, maar meer dan wat zand wegscheppen, gebeurde er niet. Afgelopen week zijn de eerste stenen gelegd. Moet je nagaan! 2 maanden duurt het voordat er begonnen wordt met het echte bouw werk. Dat is nu echt typisch Nepalees. Alles gaat op z’n elfendertigst, want wat vandaag niet hoeft, gebeurd zeker morgen, of overmorgen of over een week…
Onderweg naar het dorp wordt je als blanke ook vreselijk aangestaard en je hoort en weet dat mensen hier over je praten. Ze kennen hier dus geen roddelen ,maar dat doen ze gewoon in je bijzijn. Als je er op gaat letten, voelt het echt vreselijk ongemakkelijk.. maar goed, ik doe vaak alsof ik niets zie en hoor.
Vorige week waren wij dus naar Chitwan, wat we uitgebreid besproken hadden met onze begeleider Manju en de zusters op de afdeling, de internationale mensen maar het hoofd van de Nursing school en onze didi, vroegen zich na een dag wel af waar wij waren. Er was geen levensteken te zien bij ons huisje, er stond geen was buiten, geen gekakel tot s avonds laat… Ondertussen wist de hele Nursing school dat wij weg waren maar niemand wist, waarheen… Toen we terug waren, kregen we wel de tip om zoveel mogelijk mensen te informeren dat wij wegwaren, want ze raken zo wel ongerust. Het voelde voor ons best wel vreemd, want mensen wist gewoon dat wij weg waren en hoe meer mensen het weten, hoe meer kans dat ze onze spullen meenemen, toch? Maar hier blijkbaar niet.
Toen wij in Chitwan waren, heeft een loodgieter onze douche willen maken omdat het lekte. Halverwege de verbouw partij, kwam hij er achter dat hij niet alle benodigdheden had, dus is hij maar gestopt.. Ondertussen zijn we anderhalve week verder en onze douche is nog steeds niet gemaakt, wat betekent dat we ongeveer op de vloer moeten zitten willen we onze haren te wassen.
Ondertussen gaan de kerstvoorbereidingen hier ook zo z’n gangetje. Nadat we wat kerstverlichting opgehangen hebben, krijgen we eindelijk het idee dat het hier ook kerst wordt. De temperatuur is namelijk overdag nog boven de 20 graden dus het lijkt niet echt op winter weer. Bovendien hebben we geen kerstconcerten, kerstkransjes en adventspreken, dus we zullen het idee maar zelf moeten maken…
Leukleuk dat jullie blijven reageren :) Vooral blijven doen want het is echt heel leuk om te lezen.
Liefs, Joline
-
08 December 2013 - 20:36
Opa En Oma Ebbers:
We lezen steeds dat je zo kunt genieten van alle dingen. Wij vinden dit bijzonder.
Doe voorzichtig. Wij genieten op afstand mee.
Veel liefs je Opa en Oma. -
08 December 2013 - 21:23
Teus Jan:
Mooi verhaal! De hartelijke groeten! -
09 December 2013 - 12:29
Nelleke:
Hoi Joline,
Leuk je verhaal te lezen! Je maakt er van alles mee zo te zien. Leuk om zo'n internationaal Sinterklaasfeestje te vieren. :-) Onvergetelijk zoiets!
Groetjes en een fijne tijd daar verder!
Nelleke -
09 December 2013 - 17:23
Barbera:
Ha Jo!
Wat een leuke verhalen iedere keer weer! Jullie maken veel mee!
Moeilijke en mooie momenten! Geniet er nog maar even van!
Groetjes,
Barbera -
09 December 2013 - 20:19
Opa En Oma De Korte:
Het is nog maar twee dagen geleden dat we uitvoerig geschreven hebben. Nu een korte reactie.
Genoten van je verhaal. jullie hebben weer heel wat meegemaakt.
Liefs opa en oma de K -
09 December 2013 - 20:29
Esther De Korte:
Ha Joline,
Het sinterklaasfeest hoort bij de traditie he! Hier zijn de verhalen over dit feestje tussen de families ook uitgewisseld. Ze zullen je wel gemist hebben!
Als ik je verhalen steeds lees valt het me steeds op hoe moedig je bent! Wat je onderneemt, wat je doet, al die verpleegtechnische handelingen bij zulke kleine mensjes en dan de barriere van de taal!
Mijn petje af, hoor!
Groetjes ook van de meiden. -
11 December 2013 - 10:05
Wilma Van Den Bosch:
Leuk om jou verhalen te lezen. Ik het van Geerke doorgekregen op de mail.
Moedig van jullie hoor!
Groetjes -
15 December 2013 - 22:22
Mieke:
Ik lees echt dat je zo veel leert en geniet van de uitdagingen die op je weg komen. Frustraties zijn er ook natuurlijk.... Mooi dat jij en de meiden ook met humor zo'n doucheverhaal kunnen neer zetten, ook al baal je natuurlijk stevig. Blijf vooral lachten...humor is een goed medicijn. Alvast een goede Kerst...zal ook in de kerk wel een feest zijn om met elkaar te vieren (en samen te eten en spellen te doen). Groetjes uit het 'overcaste' Woudenberg.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
