1 maand oud

Lieve allemaal,

Vandaag zijn onze Nepal-ervaringen 1 maand oud. Een maand geleden vertrokken we vanuit Nederland om aan het geweldige avontuur te beginnen wat voor ons nu al als gewoon leven is geworden. Als ik van te voren geweten had hoe geweldig deze ervaring is, had ik er denk ik nog veel meer van genoten, want de tijd vliegt. Ongelofelijk als ik bedenk dat dit leven binnen een maand tijd, mijn thuis geworden is, als ik bedenk dat het al weer een maand geleden is dat ik vrienden en familie achter liet.

Ondertussen zijn er veel Nepalese dingen en gewoonten die ik niet meer wil inruilen voor de Nederlandse;
- Ik geniet van de twee warme maaltijden per dag, wat vaak bestaat uit rijst, noodles, roti’s, in plaats van het vele brood dat jullie in Nederland eten.
- Het relaxte leven hier; het niet moeten, maar mogen van afspraken. Het is hier heel normaal dat je de dag voorafgaand of zelfs de dag zelf uitgenodigd wordt voor een feestje, maaltijd of weet ik niet wat.
- Het lekkere weer. We genieten momenteel nog elke dag van 25 graden, een strakblauwe hemel met een mooi uitzicht op de bergen. Als ik dan hoor dat het in Nederland koud is, waardeer ik dat hier extra.
- De natuur is hier prachtig. Als we vertellen tegen de mensen hier dat Nederland geen enkele berg heeft, krijgen we vaak gelijk te horen; wat heeft het dan wel? ;)
- De ontzettend vriendelijke mensen. Het is echt ongelofelijk hoeveel mensen hier voor hun naaste over hebben, hoe gemakkelijk mensen dingen kunnen delen of elkaar willen helpen, hoe vaak je begroet wordt onderweg naar de bazaar (het dorp).

Ook zijn er wel wat dingen die ik uit Nederland mis:
- Het lekkere beleg voor op brood; zoals kaas en hagelslag. Dat zou een hoop variatie brengen in onze boterhammen choco-pasta op de vroege ochtend
- Een bord friet met een kroket in plaats van het piero-piero (gekruid) eten hier.
- Het efficiënte werken op de afdeling, want tijd is er altijd, maar het woord structuur kennen ze hier niet, wat soms de nodige frustraties geeft ;)
- Het fruitbakje die mijn moeder elke dag voor mij maakt; zoals jullie misschien wel weten voorziet mijn moeder ons dagelijks van een ontzettend lekker bakje fruit. Aangezien ik het hier zelf moet doen én er momenteel weinig fruit is, zal ik dat straks in Nederland weer erg waarderen
- Het verbod op onnodig claxonneren! Het is hier namelijk de gewoonte wanneer je iets of iemand inhaalt of wanneer je de bocht om gaat, om hard en lang te tuteren, zodat de men in iedergeval weet dat jij er langs wilt. Dit heeft af en toe wat gehoorschade tot gevolg…

Deze week is Marina bij mij op de afdeling gekomen. Zij en Ellen liepen stage in een ander ziekenhuis in de buurt, maar vanwege de strike was er geen vervoer mogelijk naar het LMC. Met dat de begeleiding daar niet zo goed was en er weinig patienten waren, is besloten dat ook zij vanaf deze week in het Tansen Mission Hospital komen stagelopen. Echt heel leuk om nu ervaringen samen mee te maken, ervaringen te kunnen delen en gewoon lol te kunnen hebben!

Deze week hebben we samen de verantwoordelijkheid voor de ‘critical ward’ op ons genomen. Dit is een zaaltje van 6 bedden waar de meest zieke kinderen liggen, maar ook de meest interessante ziektebeelden voorkomen. In bed 201 wordt op dinsdag een heel ziek, ruim 1 maand oud meisje binnengebracht. Stik benauwd, happend naar adem, blauwe handjes en voetjes… Nadat we de controles gedaan hebben, blijkt ze een saturatie van 33% te hebben. (Normaal hoort dit dus ongeveer tussen de 92 – 100 % te zijn). Gelukkig is de arts er direct bij en krijgt ze 5 liter zuurstof. Echt heftig om te zien hoe hard het meisje haar best deed, zichzelf in leven te houden, maar ook om mee te maken hoe hopeloos die moeder was. Gelukkig ging het in de loop van de dag beter, werd ze rustiger, keek ze vrolijk rond. De volgende dag mochten Marina en ik meekijken met dr. Ansie met een echo van het hart, waarop duidelijk te zien was dat dit kindje een heftige aangeboren hartafwijking heeft en dat zij dit waarschijnlijk niet zal overleven omdat ze op deze manier niet kan leven, maar dat de afwijking te ernstig is voor een operatie…
In bed 202 ligt een 13 jarige jongen met diabetes, die een poosje zijn insuline niet heeft in genomen en nu meer dood dan levend binnengebracht werd met een veel te hoge bloedsuiker. Zijn moeder zorgt niet voor hem, want overziet zijn diabetes-probleem niet. Hij werd dus binnengebracht door een oplettende buurman, die de eerste 3 dagen niet van zijn zijde is geweken. Hoeveel Nederlandse mensen zouden dit bij hun buurman/buurvrouw doen? Deze jongen was vooral buiten bewust zijn, maar af en toe werd hij vreselijk onrustig, draaide alle kanten op, stonden z’n infuuslijntjes gespannen, werd hij helemaal wild om vervolgens plat gespoten te worden met een kalmerend middel. Moeilijk om te zien hoe zo’n jongen zichzelf moet proberen te redden en nu zo ziek is. Gelukkig zijn we nu al een paar dagen verder en zien we hem steeds meer opknappen. Vandaag liep hij zelfs weer zijn eerste rondje over de afdeling.
Verder hadden we nog wat kindjes met een heftigere longontsteking die we wat extra in de gaten moesten houden.

Morgen hopen we, na het vaak uitgesteld te hebben, in alle vroegte (half 6) de berg boven ons te beklimmen hier om de zonsopgang te zien over de Himalaya. Vervolgens worden we daarna weer 2 uur lang op onze Nepalese taalles verwacht 
En voor het zien van wat patientjes, moet je even kijken bij de foto’s.

Liefs, Joline