1 maand oud
Blijf op de hoogte en volg Joline
14 November 2013 | Nepal, Tānsen
Lieve allemaal,
Vandaag zijn onze Nepal-ervaringen 1 maand oud. Een maand geleden vertrokken we vanuit Nederland om aan het geweldige avontuur te beginnen wat voor ons nu al als gewoon leven is geworden. Als ik van te voren geweten had hoe geweldig deze ervaring is, had ik er denk ik nog veel meer van genoten, want de tijd vliegt. Ongelofelijk als ik bedenk dat dit leven binnen een maand tijd, mijn thuis geworden is, als ik bedenk dat het al weer een maand geleden is dat ik vrienden en familie achter liet.
Ondertussen zijn er veel Nepalese dingen en gewoonten die ik niet meer wil inruilen voor de Nederlandse;
- Ik geniet van de twee warme maaltijden per dag, wat vaak bestaat uit rijst, noodles, roti’s, in plaats van het vele brood dat jullie in Nederland eten.
- Het relaxte leven hier; het niet moeten, maar mogen van afspraken. Het is hier heel normaal dat je de dag voorafgaand of zelfs de dag zelf uitgenodigd wordt voor een feestje, maaltijd of weet ik niet wat.
- Het lekkere weer. We genieten momenteel nog elke dag van 25 graden, een strakblauwe hemel met een mooi uitzicht op de bergen. Als ik dan hoor dat het in Nederland koud is, waardeer ik dat hier extra.
- De natuur is hier prachtig. Als we vertellen tegen de mensen hier dat Nederland geen enkele berg heeft, krijgen we vaak gelijk te horen; wat heeft het dan wel? ;)
- De ontzettend vriendelijke mensen. Het is echt ongelofelijk hoeveel mensen hier voor hun naaste over hebben, hoe gemakkelijk mensen dingen kunnen delen of elkaar willen helpen, hoe vaak je begroet wordt onderweg naar de bazaar (het dorp).
Ook zijn er wel wat dingen die ik uit Nederland mis:
- Het lekkere beleg voor op brood; zoals kaas en hagelslag. Dat zou een hoop variatie brengen in onze boterhammen choco-pasta op de vroege ochtend
- Een bord friet met een kroket in plaats van het piero-piero (gekruid) eten hier.
- Het efficiënte werken op de afdeling, want tijd is er altijd, maar het woord structuur kennen ze hier niet, wat soms de nodige frustraties geeft ;)
- Het fruitbakje die mijn moeder elke dag voor mij maakt; zoals jullie misschien wel weten voorziet mijn moeder ons dagelijks van een ontzettend lekker bakje fruit. Aangezien ik het hier zelf moet doen én er momenteel weinig fruit is, zal ik dat straks in Nederland weer erg waarderen
- Het verbod op onnodig claxonneren! Het is hier namelijk de gewoonte wanneer je iets of iemand inhaalt of wanneer je de bocht om gaat, om hard en lang te tuteren, zodat de men in iedergeval weet dat jij er langs wilt. Dit heeft af en toe wat gehoorschade tot gevolg…
Deze week is Marina bij mij op de afdeling gekomen. Zij en Ellen liepen stage in een ander ziekenhuis in de buurt, maar vanwege de strike was er geen vervoer mogelijk naar het LMC. Met dat de begeleiding daar niet zo goed was en er weinig patienten waren, is besloten dat ook zij vanaf deze week in het Tansen Mission Hospital komen stagelopen. Echt heel leuk om nu ervaringen samen mee te maken, ervaringen te kunnen delen en gewoon lol te kunnen hebben!
Deze week hebben we samen de verantwoordelijkheid voor de ‘critical ward’ op ons genomen. Dit is een zaaltje van 6 bedden waar de meest zieke kinderen liggen, maar ook de meest interessante ziektebeelden voorkomen. In bed 201 wordt op dinsdag een heel ziek, ruim 1 maand oud meisje binnengebracht. Stik benauwd, happend naar adem, blauwe handjes en voetjes… Nadat we de controles gedaan hebben, blijkt ze een saturatie van 33% te hebben. (Normaal hoort dit dus ongeveer tussen de 92 – 100 % te zijn). Gelukkig is de arts er direct bij en krijgt ze 5 liter zuurstof. Echt heftig om te zien hoe hard het meisje haar best deed, zichzelf in leven te houden, maar ook om mee te maken hoe hopeloos die moeder was. Gelukkig ging het in de loop van de dag beter, werd ze rustiger, keek ze vrolijk rond. De volgende dag mochten Marina en ik meekijken met dr. Ansie met een echo van het hart, waarop duidelijk te zien was dat dit kindje een heftige aangeboren hartafwijking heeft en dat zij dit waarschijnlijk niet zal overleven omdat ze op deze manier niet kan leven, maar dat de afwijking te ernstig is voor een operatie…
In bed 202 ligt een 13 jarige jongen met diabetes, die een poosje zijn insuline niet heeft in genomen en nu meer dood dan levend binnengebracht werd met een veel te hoge bloedsuiker. Zijn moeder zorgt niet voor hem, want overziet zijn diabetes-probleem niet. Hij werd dus binnengebracht door een oplettende buurman, die de eerste 3 dagen niet van zijn zijde is geweken. Hoeveel Nederlandse mensen zouden dit bij hun buurman/buurvrouw doen? Deze jongen was vooral buiten bewust zijn, maar af en toe werd hij vreselijk onrustig, draaide alle kanten op, stonden z’n infuuslijntjes gespannen, werd hij helemaal wild om vervolgens plat gespoten te worden met een kalmerend middel. Moeilijk om te zien hoe zo’n jongen zichzelf moet proberen te redden en nu zo ziek is. Gelukkig zijn we nu al een paar dagen verder en zien we hem steeds meer opknappen. Vandaag liep hij zelfs weer zijn eerste rondje over de afdeling.
Verder hadden we nog wat kindjes met een heftigere longontsteking die we wat extra in de gaten moesten houden.
Morgen hopen we, na het vaak uitgesteld te hebben, in alle vroegte (half 6) de berg boven ons te beklimmen hier om de zonsopgang te zien over de Himalaya. Vervolgens worden we daarna weer 2 uur lang op onze Nepalese taalles verwacht
En voor het zien van wat patientjes, moet je even kijken bij de foto’s.
Liefs, Joline
Vandaag zijn onze Nepal-ervaringen 1 maand oud. Een maand geleden vertrokken we vanuit Nederland om aan het geweldige avontuur te beginnen wat voor ons nu al als gewoon leven is geworden. Als ik van te voren geweten had hoe geweldig deze ervaring is, had ik er denk ik nog veel meer van genoten, want de tijd vliegt. Ongelofelijk als ik bedenk dat dit leven binnen een maand tijd, mijn thuis geworden is, als ik bedenk dat het al weer een maand geleden is dat ik vrienden en familie achter liet.
Ondertussen zijn er veel Nepalese dingen en gewoonten die ik niet meer wil inruilen voor de Nederlandse;
- Ik geniet van de twee warme maaltijden per dag, wat vaak bestaat uit rijst, noodles, roti’s, in plaats van het vele brood dat jullie in Nederland eten.
- Het relaxte leven hier; het niet moeten, maar mogen van afspraken. Het is hier heel normaal dat je de dag voorafgaand of zelfs de dag zelf uitgenodigd wordt voor een feestje, maaltijd of weet ik niet wat.
- Het lekkere weer. We genieten momenteel nog elke dag van 25 graden, een strakblauwe hemel met een mooi uitzicht op de bergen. Als ik dan hoor dat het in Nederland koud is, waardeer ik dat hier extra.
- De natuur is hier prachtig. Als we vertellen tegen de mensen hier dat Nederland geen enkele berg heeft, krijgen we vaak gelijk te horen; wat heeft het dan wel? ;)
- De ontzettend vriendelijke mensen. Het is echt ongelofelijk hoeveel mensen hier voor hun naaste over hebben, hoe gemakkelijk mensen dingen kunnen delen of elkaar willen helpen, hoe vaak je begroet wordt onderweg naar de bazaar (het dorp).
Ook zijn er wel wat dingen die ik uit Nederland mis:
- Het lekkere beleg voor op brood; zoals kaas en hagelslag. Dat zou een hoop variatie brengen in onze boterhammen choco-pasta op de vroege ochtend
- Een bord friet met een kroket in plaats van het piero-piero (gekruid) eten hier.
- Het efficiënte werken op de afdeling, want tijd is er altijd, maar het woord structuur kennen ze hier niet, wat soms de nodige frustraties geeft ;)
- Het fruitbakje die mijn moeder elke dag voor mij maakt; zoals jullie misschien wel weten voorziet mijn moeder ons dagelijks van een ontzettend lekker bakje fruit. Aangezien ik het hier zelf moet doen én er momenteel weinig fruit is, zal ik dat straks in Nederland weer erg waarderen
- Het verbod op onnodig claxonneren! Het is hier namelijk de gewoonte wanneer je iets of iemand inhaalt of wanneer je de bocht om gaat, om hard en lang te tuteren, zodat de men in iedergeval weet dat jij er langs wilt. Dit heeft af en toe wat gehoorschade tot gevolg…
Deze week is Marina bij mij op de afdeling gekomen. Zij en Ellen liepen stage in een ander ziekenhuis in de buurt, maar vanwege de strike was er geen vervoer mogelijk naar het LMC. Met dat de begeleiding daar niet zo goed was en er weinig patienten waren, is besloten dat ook zij vanaf deze week in het Tansen Mission Hospital komen stagelopen. Echt heel leuk om nu ervaringen samen mee te maken, ervaringen te kunnen delen en gewoon lol te kunnen hebben!
Deze week hebben we samen de verantwoordelijkheid voor de ‘critical ward’ op ons genomen. Dit is een zaaltje van 6 bedden waar de meest zieke kinderen liggen, maar ook de meest interessante ziektebeelden voorkomen. In bed 201 wordt op dinsdag een heel ziek, ruim 1 maand oud meisje binnengebracht. Stik benauwd, happend naar adem, blauwe handjes en voetjes… Nadat we de controles gedaan hebben, blijkt ze een saturatie van 33% te hebben. (Normaal hoort dit dus ongeveer tussen de 92 – 100 % te zijn). Gelukkig is de arts er direct bij en krijgt ze 5 liter zuurstof. Echt heftig om te zien hoe hard het meisje haar best deed, zichzelf in leven te houden, maar ook om mee te maken hoe hopeloos die moeder was. Gelukkig ging het in de loop van de dag beter, werd ze rustiger, keek ze vrolijk rond. De volgende dag mochten Marina en ik meekijken met dr. Ansie met een echo van het hart, waarop duidelijk te zien was dat dit kindje een heftige aangeboren hartafwijking heeft en dat zij dit waarschijnlijk niet zal overleven omdat ze op deze manier niet kan leven, maar dat de afwijking te ernstig is voor een operatie…
In bed 202 ligt een 13 jarige jongen met diabetes, die een poosje zijn insuline niet heeft in genomen en nu meer dood dan levend binnengebracht werd met een veel te hoge bloedsuiker. Zijn moeder zorgt niet voor hem, want overziet zijn diabetes-probleem niet. Hij werd dus binnengebracht door een oplettende buurman, die de eerste 3 dagen niet van zijn zijde is geweken. Hoeveel Nederlandse mensen zouden dit bij hun buurman/buurvrouw doen? Deze jongen was vooral buiten bewust zijn, maar af en toe werd hij vreselijk onrustig, draaide alle kanten op, stonden z’n infuuslijntjes gespannen, werd hij helemaal wild om vervolgens plat gespoten te worden met een kalmerend middel. Moeilijk om te zien hoe zo’n jongen zichzelf moet proberen te redden en nu zo ziek is. Gelukkig zijn we nu al een paar dagen verder en zien we hem steeds meer opknappen. Vandaag liep hij zelfs weer zijn eerste rondje over de afdeling.
Verder hadden we nog wat kindjes met een heftigere longontsteking die we wat extra in de gaten moesten houden.
Morgen hopen we, na het vaak uitgesteld te hebben, in alle vroegte (half 6) de berg boven ons te beklimmen hier om de zonsopgang te zien over de Himalaya. Vervolgens worden we daarna weer 2 uur lang op onze Nepalese taalles verwacht
En voor het zien van wat patientjes, moet je even kijken bij de foto’s.
Liefs, Joline
-
14 November 2013 - 14:44
Barbera:
Heej Jo (en andere meiden),
Wat leuk om je verhalen te lezen! Jullie maken van alles mee, maar genieten ook met volle teugen als ik het zo hoor! Leuk joh! Gezellig dat jullie nu samen zijn!
Heel veel plezier en succes nog daar!
Liefs,
Barbera
ps. doe Marina, Ellen en Annemieke maar de groeten van me! -
14 November 2013 - 17:16
Heidi K.:
Wat gaaf om te lezen Joline! Toch weer totaal andesr dan een stage in een Nederlands ziekenhuis, bijzonder joh, geniet :-)! -
14 November 2013 - 17:19
Annelies:
Hee Joline,
Gaaf om te lezen zeg!
boeiend en ook heel herkenbaar!
Leuk!
succes verder!
Groetjes -
14 November 2013 - 17:33
Nelleke:
Hoi Joline,
Wat mooi je ervaringen te lezen! Mooi om zo voor langere tijd in een hele andere cultuur te leven en daar veel te leren.
Ik wens je nog een hele fijne tijd daar verder!
Groetjes,
Nelleke -
14 November 2013 - 19:33
Oma De Korte:
Lieve Joline,
Iedere keer weer leuk om je relaas te lezen. Zo kunnen we ook nog een beetje meeleven. Dit is een briefje van Oma, deze keer. De vorige keer was het mijn briefje. Wat is het fijn dat je het zo goed naar je zin hebt, en dat je een heleboel leert. Leuk ook dat je wat kunt zien van de omgeving. Zal wel heel mooi zijn om in de verte de Himalaya te zien. Hoever woon je bij het ziekenhuis vandaan? Loopt je wekker ook zo vroeg af?
We merken dat je in het ziekenhuis ook veel ernstige dingen tegenkomt. Dat is in de hele wereld zo, denk ik.
Hier is het een beetje herfstig en komt de winter eraan, maar we zitten nu heerlijk bij de kachel.
Alles gaat zijn gewone gangetje. Gisteren hebben we de hele dag in de tuin om het huis gewerkt. Alle planten die naar binnen moesten staan nu in de garage.Verder zijn we bezig met vrijwilligerswerk en de dagelijkse dingen
Weer het allerbeste, veel werkplezier en Gods zegen toegewenst.
liefs Oma en opa -
14 November 2013 - 21:15
Mirjam:
Hee Jolinus,,
woow. echt bijzonder. en die foto's.. wat een schattige kindjes ook zeg.
en wat erg dat ze dan zo ziek zijn.
Hoe is het met dat babytje van 30 weken oud? gaat die het halen?
Echt weer mooi om je verhaal mee te lezen!
Ik ga zo richting bed, en zal voor je bidden!
Knuffel Mirjam -
15 November 2013 - 02:55
Peet:
Gaaf Joline! :)
Heerlijk dat je je zo thuis voelt! Een hele goede,
fijne, gezegende tijd toegewenst verder nog!
Liefs, Petra -
15 November 2013 - 09:28
Ewout:
Ha Jo!
Leuke verhalen weer, super!
Mooiste vond ik wel de zonsopgang, dat je daarvoor je bed uit gaat, best begrijpelijk ;)
Toen vanmorgen de zon hier opkwam heb ik me even in Tansen gewaand...
Geniet van je dag en spreek je!
Groetjes -
15 November 2013 - 11:58
Moeder Van Marina:
Hoi Joline,
Wat leuk he dat je nu samen met Marina op dezelfde afdeling zit!Het is wel heftig allemaal hoor. Als ik op de foto dat kindje ziet en dan te moeten beseffen dat dat kindje waarschijnlijk moet sterven........hele werkelijkheid! Proberen jullie ze maar al de liefde te geven die in je is en dat je zo ook wat uit mag stralen van wat Christus voor ons wil zijn! We zijn blij en dankbaar dat het met Marina wat beter mag gaan!
Moet nog vaak denken aan wat je zei op Schiphol: We gaan niet alleen hoor!!
Hoop dat jullie dat steeds vast mogen houden ook in moeilijke omstandigheden!
De wandeling is geweest hoorde ik van Marina. Kijk uit naar jullie foto's!
Geniet maar van alles hoor!
Hartelijke groeten aan alle meiden!
Marina's ma
-
15 November 2013 - 14:45
Je Zusje + De Rest:
Ha Jootje,
Wat leuk om thuis te komen van een gave werkweek van de PABO en dan een verhaal te lezen op je blog. Je maakt echt zoveel mooie dingen mee!
Ik wil best een paar kroketjes voor je opsturen, hoor ;) Ik snap wel dat je het mist, want af en toe is dat wel echt super lekker. En de bakjes fruit heb ik afgelopen week ook gemist, hoor.
Floris is lekker aant spelen met Isa en Hannah met Jolien de Jager. Verder gaat het hier allemaal supergoed! 't Is een lekkere dag vandaag!
We missen je, lieve zus!
Een dikke kus van Floris & Isa, Hannah en Jolien en Geraldine
-
18 November 2013 - 22:55
Wilma:
Wat een ervaring Jo!
En wat een schatjes...
Liefs -
20 November 2013 - 19:50
Gert-Jan En Jolinda:
Heeej Joline!
Geweldig om je verhalen weer te lezen.... Echt heel gaaf en bijzonder, indrukwekkend allemaal!
Geniet ervan he!
Wij zitten hier middenin de sinterklaasdrukte! Ook gezellig, hoor!
He hou je taai daar!
Lieve groetjes,
Gert-Jan en Jolinda -
23 November 2013 - 23:01
Opa En Oma D K:
Lieve Joline,
Even een berichtje voor de zondag Hier alles goed. beetje koud, maar we zitten lekker bij de kachel. Hoe is het bij jou? het zal wel warmer zijn dan hier. Fijn dat je het zo goed naar je zin hebt.
Deze week boerenkool naar je ouders gebracht. Alles was ok daar, maar dat zul je wel weten. Vandaag naar Veenendaal geweest voor cursus SSNR. Morgen naar de kerk. Dat hebben jullie al weer gehad denk ik.
Misschien ben je nu met vakantie. Dan lees je dit berichtje waarschijnlijk later.
Goede tijd en Gods zegen toegewenst.
Liefs
opa en oma -
25 November 2013 - 16:16
Shorties Uit B'veld:
Hoi Joline!
Leuk zeg, weer een goed en gezellig bericht van jouw te lezen! We zouden met alle plezier een pak hagelslag naar je opsturen hoor ;) Adres? (Wil je er ook pepernoten bij?)
Fijn zeg, over die jongen. Super dankbaar werk meid!
Lieve groetjes van ons allemaal! -
27 November 2013 - 21:13
Jeanette De Korte:
Lieve Jo,
Lieve Jo,
Wat mij opvalt in je verhalen over het ziekenhuis is dat de dood daar zoveel dichter bij lijkt dan hier in Nederland. Ik kijk naar een prachtig kindergezichtje (foto 1) en weet dat dit kindje niet kan overleven, daar in die omstandigheden. En als dat voor mij zo is, voor jou nog zoveel meer.
En toch ... op de één of andere manier kan je daar toch goed mee om gaan. Je schrijft heel ontspannen en dankbaar over alle goede en mooie dingen van daar (en van hier ;-). Ik hoop dat dat zo mag blijven en dat je Gods zegen en zorg zult blijven opmerken.
Tja, wie had dat gedacht ... dat je een vast ritueel als fruithap zou gaan missen! Die moeder van jou is toch een schat!Het is hier weer mandarijnentijd, heerlijk! Maar ik begrijp van jou, dat daar weinig fruit is? Hoe komt dat? Daar zijn toch ook wel fruitsoorten? Zon genoeg zou je denken.
Met smart wacht ik op je vakantieverhaal en op de foto's van de olifanten en de neushoorn.
Ik zag je in inimini-WhatsApp-formaat op een olifant zitten, tenminste ... ik denk dat jij dat bent ... vooraan op de tweede olifant.
Heel veel liefs en tot skypes!
Jeanette de Korte -
28 November 2013 - 16:10
Monique:
Beste Joline,
Hoe gaat het met jou?
Leuk om je blog te lezen.
Geniet van de ervaring en van dit bijzondere land.
We waren er in 1993 en hebben onze leven
na het zien van de armoede en de 'rijkdom' zonder
materialisme anders ingericht.
Succes met alles!
Hartelijke groeten uit Gouda,
Francis (de fotograaf) en Monique Frionnet
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
